In memoriam Wim de Heer

Afgelopen zaterdag is Wim de Heer overleden. De Heer studeerde in 1955 af aan de Haagse Academie voor Lichamelijke Opvoeding en werd in 1963 medewerker van de afdeling opleiding en training bij de in 1959 opgerichte Nederlandse Sport Federatie (NSF). In zijn lange loopbaan is De Heer van onschatbare waarde geweest voor de Nederlandse sport. In 1969 promoveerde hij cum laude op het proefschrift Jeugdsport in Nederland.

In 1981 werd De Heer algemeen secretaris van de NSF en na de fusie tussen NSF en NOC in 1993 werd hij in 1995 benoemd tot directeur van NOC*NSF. Na 35 dienstjaren ging hij in 1998 met de VUT. Ook na zijn pensionering bleef Wim de Heer actief op zijn terrein. Zo was hij van 1998 tot medio 2016 voorzitter van het Jan Luiting Fonds en schreef hij het standaardwerk Sportbeleidsontwikkeling 1945-2000.

In 2020 keek Sport Knowhow XL met De Heer terug op zijn leven als sportbestuurder.

Wim de Heer was lid van De144. Johan Wakkie schreef een persoonlijk afscheid: 

Wim de Heer (1935-2025)

Wim de Heer, de éminence grise van de Nederlands Sport, is afgelopen zaterdag op 90-jarige leeftijd overleden. In september deed hij samen met zijn vrouw nog mee aan de Klaas Nuninga Open in Lage Vuursche. Vanwege zijn Parkinson zat het echte golfen er niet meer in voor Wim, maar het midgetgolf ging hem gezien zijn mooie score nog goed af.

Het was maar drie jaar geleden dat Wim bij De144 grote indruk maakte met zijn presentatie tijdens ons laatste lustrum. In een tijdsbestek van tien minuten nam hij de aanwezige leden mee in 45 jaar sportgeschiedenis, gebaseerd op zijn boek ‘Sportbeleidsontwikkeling 1945-2000’. Wim heeft bestuurlijk heel veel betekend voor de Nederlandse Sport. Niet voor niets was hij Officier in de Orde van Oranje-Nassau en Erelid van sportkoepel NOC*NSF en onderwijsinstelling KVLO.

Wim, afgestudeerd aan de ALO, werkte eerst vier jaar als gymnastiekleraar, voordat hij in 1963 zijn carrière bij de Nederlandse Sport Federatie (NSF) begon. Hij werkte er 35 jaar lang in verscheidene functies. Wim was de inhoudelijke spil bij de NSF. Verbinder, vraagbaak, leermeester – wijs en vriendelijk. Hij bracht rust op de momenten dat er in de sport stormen woedden. Zoals eind jaren 80 toen de NSF in een crisis belandde en werd gereorganiseerd.

Bij de fusie tussen zijn NSF en NOC was Wim een belangrijke trait-d’union voor de verschillende bloedgroepen en met name voor de eerste voorzitter van de sportkoepel, Wouter Huibregtsen en IOC-lid Anton Geesink. Bij die grote fusie waren Wim en ik samen nauw betrokken.

Ik ontmoette Wim voor het eerst in 1981 bij een lustrum van de Werkplaats in Bilthoven, waar zijn al eerder overleden echtgenote Cobi en mijn toenmalige vriendin les gaven. Werkzaam bij de Federatie Cios Sport Nederland vroeg ik hem hoe en wanneer ik zijn functie als secretaris-generaal van de NSF kon overnemen. Lachend zei hij: ‘Je start helemaal onderaan de piramide, even volhouden.’

Er volgden daarna nog vele ontmoetingen, zakelijk en privé. We werkten drie jaar samen toen ik hoofd personeelszaken bij de NSF werd. Op de tennisbaan vochten we jaarlijks onze onderlinge strijd uit. Wim was lange tijd de kampioen van de NSF, slechts één keer heb ik hem kunnen verslaan.

We zijn elkaar altijd blijven zien, bij De144 en bij hem thuis. De laatste jaren bleef Wim beschikbaar om met nieuwe bestuurders de rijke historie van de Nederlandse Sport door te nemen. Hij bleef tot op het laatst op de hoogte van de ontwikkelingen én was scherp. Bij de recente discussie over een Sportwet zei Wim: ‘De Sport had twintig jaar geleden een sterkere juridische basis dan nu. Maar de huidige bestuurders missen de essentiële kennis.’

Johan Wakkie