5 vragen aan Ton Boot, succesvol basketbalcoach die dit jaar een sabbatical houdt

2. Als een voetbalclub op het idee zou komen om jou in dienst te nemen als een ‘mental coach’, bijvoorbeeld met als doel om jouw enorme winnaarsmentaliteit op het team over te brengen, zou jijzelf dan in staat zijn om onder een andere coach te werken?
"Natuurlijk, ik zou mij aanpassen aan de structuur. Als ik afspreek om de coach bepaalde faciliteiten te bieden, dan houd ik mij daaraan. Maar ik denk niet zo in termen van hiërarchie, ik denk meer in termen van verantwoordelijkheden. Overigens verwacht ik niet dat een voetbalclub mij gauw zou benaderen. De voetbalwereld is heel xenofoob. Ze bevoordelen graag hun eigen mensen. Iemand als Hans Jorritsma - voormalig hockeyinternational en –bondscoach - kan zich als manager bij het Nederlands voetbalelftal maar nét handhaven. Terwijl hij echt een briljante man is."

3. Vorig jaar heb je je nogal kritisch over het Ajax-bestuur uitgelaten. Met name omdat het bestuur niet corrigerend optrad toen Wesley Sneijder de scheidsrechter flink had uitgescholden, het voorval in eerste instantie zelfs vergoelijkte. Doet het Ajax-bestuur het nu beter in jouw ogen?
"Ten eerste reageerde het Ajax-bestuur heel flauw toen ik mijn kritische column gepubliceerd had. Zo van ‘die heeft alleen verstand van basketbal’. Terwijl het beter zou zijn geweest als ze mij hadden bedankt voor de gratis adviezen die ik hen gegeven heb. Ik vind niet dat het Ajax-bestuur het inmiddels beter doet. Kijk, een goed bestuur haalt goede resultaten. Het is echt geen toeval dat Ajax voor de tweede achtereenvolgende keer de Champions League is uitgeknikkerd door een kleine club. Het zou toeval geweest zijn als ze het wél gehaald hadden. John Jaake is gewoon een slechte voorzitter. Een voorzitter hoort lijnen uit te zetten, en dat doet hij niet. De spelers van Ajax zijn slecht opgevoed en het bestuur is daar verantwoordelijk voor. Met opgevoede spelers bereik je veel betere resultaten. Neem nu het geval Alves. Zo’n snotneus die de boel op bijna criminele wijze chanteert. Dat is toch werkelijk te gek om los te lopen?! En het bestuur doet niets, geeft althans geen duidelijkheid. Zolang het Heerenveen-bestuur dat achterwege laat, geeft het mij het recht om de boel te interpreteren zoals ik wil."

4. Je vrouw zal het ook niet erg vinden dat je weer eens thuis bent, nadat je vier jaar voornamelijk in Groningen was?
"Nou, toch niet helemaal hoor. Ik breng namelijk ook mijn slechte humeur mee als ik ergens binnenkom. Als ik volgend jaar weer vertrek, is ze ook wel opgelucht. Het schijnt namelijk dat ik mijn omgeving altijd onder een bepaalde druk zet. Maar goed, ik ben niet de hele dag thuis hoor. Ik heb eigenlijk heel veel te doen. Ik probeer sowieso om elke dag een uur te joggen. Dat zijn ideale momenten om na te denken, het is mijn meest creatieve deel van de dag. Dan denk ik na over de columns die ik moet schrijven. En over de spreekbeurten die ik houd. Die spreekbeurten neem ik heel serieus. Ik maak ook altijd een afspraak met de organisatie voor een voorgesprek. Ik kan niet elke keer hetzelfde praatje houden, ik pas het aan het publiek en de omstandigheden aan. Binnenkort moet ik een praatje houden over ‘burgerschap’, voor een groep leraren op de lagere school. Dan probeer ik de verbinding met sport te leggen, als voorbeeld van goed burgerschap. Maar ik geef ook de slechte voorbeelden. Dan denk ik meteen weer aan die Alves. Die gewoon schijt heeft aan Heerenveen en iedereen die met de club te maken heeft. Maar dadelijk, als-ie weer op het veld staat en doelpunten maakt, staan de toeschouwers te juichen. Dat noem ik nu een voorbeeld van ‘slecht burgerschap’."

5. Veel andere mensen van bijna 67 jaar doen het wat rustiger aan dan jij. Stop je als basketbalcoach zodra je merkt dat het fysiek zwaar wordt of blijf je doorgaan tot het allerlaatste moment?
"Nou, één ding is zeker. Als ik 98 jaar ben, werk ik niet meer als basketbalcoach. Zonder gekheid, ik kijk steeds maar kleine periodes vooruit. Ik heb het nu enorm naar mijn zin. Over een jaar kijk ik wel verder. Zodra ik merk dat ik fysiek beperkt wordt om te coachen, dan stop ik meteen."