We hebben een bijzonder mooi sportlandschap in Nederland, van grote waarde. Als je dat op dezelfde wijze zou willen bewaren voor de komende generaties (en er verder weinig veranderd in de wereld) dan zou je er bijvoorbeeld voor kunnen kiezen het instrument DEAB in te zetten (wat veel gemeenten al hebben gedaan om met vrijbriefje de georganiseerde sport te kunnen blijven ondersteunen met accommaties, buurtsportfunctionarissen, etc). Ik betwijfel of die gemeenten daarbij uitgebreid stil hebben gestaan bij de belangen van alle partijen (sportaanbieders) binnen de sport en het ongelijke speelveld daarbinnen. Om je op de DEAB te beroepen moet er volgens mij  sprake zijn van een vorm van marktfalen. Je kunt het de markt echter ook behoorlijk moeilijk maken om daarin mee te draaien, en dat gebeurt. Nu kun je met de DEAB in de hand, de markt verwijten dat ze falen, maar dat ligt ook aan de protectie mechanismen van de georganiseerde sport en de overheid en de afspraken daartussen, op landelijk en lokaal niveau. Met de DEAB geef je aan dat de markt het niet kan, maar krijgen ze een eerlijke kans als gemeenten jaarlijks meer dan miljard investeren in de georganiseerde sport, en de georganiseerde sport alle voorrang krijgt? Voor een landelijke bepaling dat sport onder DEAB gaat vallen kun je goede argumenten aandragen en dat is prima, of de burger/sporter bij die aanpak gedient is weet ik niet. Maar ik zou van een overheid graag willen zien dat ze alle belangen afwegen, en dat is geen eenvoudige opgave in dit steeds meer troebele sportlandschap met zoveel mooie nieuwe initiatieven.

Ik ben het zeer eens met Paul. Eerder heb ik hier vergelijkbare argumenten en voorbeelden aangedragen. Ik zou Joris (wie is Joris?) aanraden om de eerdere bijdragen inzake markt en overheid hier op sportknowhow er eens bij te nemen. Zie o.a. mijn antwoorden op de vraag van Koen Breedveld naar het ontbreken van specifieke wetgeving op het gebied van de sport.

"Er ontbreekt een specifieke wetgeving op het gebied van sport." Even voor mijn begrip: Zou die wetgeving het belang van de sport en de sporter moeten dienen of van de vereniging en de verenigingsporter? Dat onderscheid is niet altijd duidelijk, maar dat is er wel.

Amtwoord aan Joris. Lees het stuk. Wetgeving dient het behoud en versterking van de maatschappelijke betekenis van sport. Wie is Joris?

Een uitstekend verhaal van Paul Kok. Het is een heldere visie met een aantal noodzakelijke vragen aan de overheid. Ik heb een paar opmerkingen die te maken hebben met het nogal rommelige sportbeleid in ons land.
1. Er zijn gemeenten die geen subsidie verstrekken als de vrager geen lid is van NOC*NSF. Dat is kortzichtig, al was het alleen al omdat er miljoenen sporters daadwerkelijk niet zijn aangesloten bij de sportkoepel. Een hoeraatje dus voor de praktisch opererende gemeenten, die vooral uitgaan van de kwaliteit van de aanvraag.
2. Een gerelateerd probleem: niet alle gemeenten geven een subsidiegarantie voor meerdere jaren en dat is weer onhandig voor evenementen met een lange geschiedenis.
3. Er komen vanuit de overheid nogal eens gelden bij de bonden binnen om het 'bewegen' te stimuleren. In mijn ogen zet het zelden zoden aan de dijk. Er wordt te weinig gecontroleerd of het wel de moeite waard is geweest. De ondersteuning via veel meer sportcoaches-met-salaris zou een veel nuttiger investering zijn.
4. De centrale overheid is door de jaren heen laks geworden. Men schuift geld en dus verantwoordelijkheid naar NOC*NSF. De sportkoepel doet prima werk, maar teveel macht gedurende een lange tijd heeft ook zo zijn nadelen. Het zou voor de sport gezond zijn als 'sportminister' Hugo de Jonge en en zijn collega, staatssecretaris Paul Blokhuis, er veel meer op zouden zitten.

Ted, ik kan je opmerkingen heel goed plaatsen. Veel gemeenten hebben inderdaad dat beleid. Dat komt omdat de rijksoverheid niet heeft bepaald wanneer het gaat om SPORT en het aan NOC*NSF heeft overgelaten. Maar van daaruit wordt niet het maatschappelijk belang gedefinieerd, maar hoofdzakelijk het sportieve belang. Dat vindt het ministerie van Financien ook en daarom worden sportorganisaties niet gezien als ANBI, maar slechts als SBBI. Maar interessant is je hoera voor gemeenten die uitgaan van de 'kwaltiteit van de aanvraag'. Hoe kunnen gemeenten die kwaliteit weten?  Zie je opmerking bij punt 3. Hiermee heb ik je 4 punten, denk ik, beantwoord. Waar het Paul en mij om gaat is dat het vakdepartement nu eindelijk eens gaat vaststellen en waarderen wat de maatschappelijke betekenis is van sport. Is dat vooral de markt van recreatie en bewegen of gaat het om de versterking van de sociale cohesie, binding, trots, etc. zoals we hier hebben aangegeven. Een belangrijk deel (bewegen, gezondheid) kan door de markt worden gedaan het maatschappelijk belang dient de overheid te bewaken.

Loek, sociale cohesie, binding, trots zijn toch niet voorbehouden aan verenigingssport? Het is niet de rechtsvorm die daar vorm aan geeft. Het kan helpen, en onderzoek toont aan dat verenigingen daar behoorlijk goed in kunnen zijn, maar dat kan in andere rechtsvormen ook een resultaat zijn. 

Sportondernemers die hun organisatie en hun deelnemers een warm hart toe dragen zijn continu bezig met binding, competenties en trots. Het is volgens mij niet zo zwart wit.

Je vraagt "hoe kunnen gemeenten die kwaliteit weten?" Dat zouden ze toch moeten willen weten? Is het niet te gemakzuchtig om de rechtsvorm als kwaliteitsstandaard te nemen? Als een gemeente als volgt handelt (zoals nu veelal): Oh, je bent een vereniging, nou hier heb je een stempel. Daarmee kun je in onze sporthal en zwembad terecht voor bijna nop en je mag op de allerbeste uren inschrijven. Wat je daar gaat doen maakt ons niet uit.

het is nog best lastig.

Ik weet nog steeds niet wie Joris is. * Met mijn sociale cohesie etc. bedoelde ik het geheel aan maatschappelijke waarden van 1 t/m 7 zoals in het stuk van Paul aangegeven. Dat kan buiten de verenigingssport niet worden gerealiseerd. En het gaat dus niet om de toevallige rechtsvorm, het gaat om de gehele infrastructuur -organisaties, accommodaties, wedstrijden, etc- die nodig is om in die maatschappelijke waarden te voorzien. *sportondernemers hebben dat belang niet. Binding, competenties en trots is voor hen het gereedschap waarmee de (commerciele) relatie met de klant wordt aangegaan. Daar is niks mee. Maar als ander gereedschap die relatie versterkt dan wordt dat gehanteerd. *de rechtsvorm is dus niet zomaar een kwaliteitsstandaard. Bij sportorganisaties gaat het om verantwoorde sportbeoefening. Over die sportieve kwaliteit wordt door de betrokken organisatie verantwoording afgelegd aan de leden. En, als het gaat om de maatschappelijke kwaliteit en de overheidsbemoeienis daarmee, wordt verantwoording afgelegd aan de subsidieverstrekker. *Tenslotte, in mijn liber amicis (google: loek jorritsma kenniscentrum sport liber amicis) pleit ik er voor dat sportorganisaties de publieke taak hebben om zorg te dragen voor die verantwoorde sportbeoefening. Daarmee wordt het verschil tussen alleen maar bewegen op commerciele basis en verenigingssport als maatschappelijke waarde op de juiste manier vastgelegd.