Skip Navigation LinksHome-Nieuws-Open Podium-Item

Wil de echte sport opstaan? 26 mei 2015

door: Sanne Scholten

Sombere berichten over de sportsector, onlangs (16 mei) in het AD. Willen mensen niet meer sporten? Vallen verenigingen en sportscholen bij bosjes om? Zijn de hardlopers en bootcampers uit onze parken verdwenen en flitsen de wielrenners ons op zondag niet meer voorbij? Nee, dat niet. Er is iets heel anders aan de hand. Sportbonden hebben mensen moeten ontslaan. Sommige sportbonden hebben geen directeur meer, of een parttime directeur. Sportbonden zijn in gesprek over fusies (de meeste overigens zonder concrete plannen). Dat is de crisis in de sportsector waarover in het AD wordt gesproken.
 
Een crisis is meestal aanleiding voor herbezinning. En die lijkt me in de sportsector ook op zijn plaats. Wat is ook alweer de basis van de sport? Dat zijn al die Nederlanders die hun hart hebben verloren aan een of meerdere sporten en elke week de gang maken naar die zaal of dat veld. Voor hun plezier, om te winnen, om fit te blijven. Zij, en de organisaties die dat mogelijk maken, zijn de kurk waarop de sportsector drijft. De verenigingen en andere sportaanbieders. De gemeenten, die de sportaccommodaties grotendeels betalen. Van die kurk lijkt de landelijke sportsector af en toe wel ver afgedreven.

"Er zijn legio voorbeelden van sportbonden die de aansluiting met de lokale sportsituatie kwijt zijn"

Boetesystemen drijven tot wanhoop
Natuurlijk, er zijn sportbonden die hun zaken prima voor elkaar hebben. Maar de voorbeelden van bonden die de aansluiting met de lokale sportsituatie kwijt zijn, zijn legio. Boetesystemen die sportverenigingen tot wanhoop drijven. Vooral gefocust zijn op het krijgen van bondsleden en veel te weinig op de ondersteuning van verenigingen bij het binden van sporters. Accommodatie-eisen veranderen in een tijd dat accommodaties toch al onder druk staan. Onvoldoende bezig zijn om de sport door te ontwikkelen, om sportproducten aan te kunnen bieden die meer aansluiten bij de wensen van de hedendaagse sporter.
 
En dat terwijl de lokale uitdagingen groot genoeg zijn en de sportverenigingen echt wel hulp kunnen gebruiken. Sportaccommodaties staan een groot deel van de week leeg, maar sommige verenigingen hebben wachtlijsten vanwege piekbezetting op zaterdag. Budgetten staan onder druk. Nog steeds bewegen heel veel mensen te weinig, juist de mensen die het 't meest kunnen gebruiken. Sport heeft nog nauwelijks een plek in het totale gemeentelijk beleid, bijvoorbeeld in relatie tot zorg en welzijn.

Men is bezig met de verkeerde zaken
Dat zijn bedreigingen en kansen. Allemaal zaken waar we al onze creativiteit en veranderkracht voor nodig hebben. Allemaal zaken waar de landelijke sportsector nauwelijks mee bezig is. En dat is wat mij betreft de echte crisis waar de sportsector in verkeert: men is bezig met de verkeerde zaken. Primair zou het erom moeten gaan hoe we zoveel mogelijk mensen in beweging kunnen krijgen, hoe we daar zo goed en betaalbaar mogelijk de faciliteiten voor kunnen realiseren. Hoe we sportverenigingen vitaal houden. En natuurlijk ook hoe we de talenten kunnen herkennen, doorontwikkelen en laten excelleren.

"Wil de sport die creatief bezig is met het vernieuwen van zichzelf opstaan?"

Wil de echte sport opstaan? De sport die zich bewust is van de enorme kracht waarover ze beschikt? De sport die zich openstelt en haar best doet om nieuwe mensen aan zich te binden? De sport die creatief bezig is met het vernieuwen van zichzelf? Die gericht is op samenwerking in plaats van verdeel-en-heers? Als die sport opstaat, als gemeenten, sportaanbieders en landelijke partijen samenwerken om dat voor elkaar te krijgen, dan liggen er enorme kansen in het verschiet. Zo niet, dan marginaliseert de landelijke sport.

Reageren? Of de mogelijkheden voor Rotterdam verkennen? Stuur een e-mail aan Sanne Scholten: s.scholten@rotterdamsportsupport.nl.

Sanne Scholten werkt bij Rotterdam Sportsupport als adviseur strategie en beleid. Zij was één van de ontwikkelaars van het Sportplusprogramma en van de Sportplustoetsing. Ze houdt zich bij Rotterdam Sportsupport vooral bezig met de verbinding van sportverenigingen met andere sectoren. Sanne Scholten zit daarnaast in de Utrechtse gemeenteraad voor D66 met onder andere sport in haar portefeuille.

« terug

Reacties: 4

lydia
26-05-2015

ja sanne, zo'n sport is er: meiden- en vrouwenvoetbal.

die sport en vooral haar sporters, heeft de potentie om te ontwikkelen. en als we die dingen doen die duurzame ontwikkeling hiervan mogelijk maakt , dan hebben we een voorbeeld dat ons weer de essentie van deze sport teruggeeft, ook voor het jongens- en mannenvoetbal. helaas zitten we vast aan conservatieve verenigingen en bestuursculturen, lokaal te verweven besturen en belangen waardoor ook deze sport de beweging 1 stap vooruit,1 of meer stappen terug maakt. de eigenwaarde van deze sport durven ontwikkelen geeft uitkomsten. lokale situatie is daarbij redelijk bepalend maar niet alles bepalend, gelukkig . m.i. zijn bonden , besturen en gemeentes de band met de individuele sporters kwijt. het probleem ligt dus breder en dieper dan alleen bij de sportbonden. nml maatschappelijk; er is m.i. nu een moment  van de waarheid: durven we (ja we!) keuzes maken en gaan we doorontwikkelen of blijven we hangen en vallen we terug? meiden- en vrouwenvoetbal is de meetlat... voor meer info over aanpakken tbv de duurzame ontwikkeling van deze sport , zie www.vv3hoek.nl. 

Jan Raateland
27-05-2015

Wij 'van ONS' zijn het roerend met jou eens. Soms bekruipt ons het gevoel dat de sportverenigingen er zijn voor de sportbonden, in plaats van andersom.

En wij denken een deel van de oplossing te kunnen bieden; die ligt net even anders dan in jouw vraag 'wil de echte sport opstaan',  in "wil de echte vereniging opstaan'

zie onze column van vorige week:

http://www.sportknowhowxl.nl/nieuws-en-achtergronden/column-xl/item/98026/het-roer-om-voor-behoud-van-sportverenigingen-

met een sportieve groet,

Jan Raateland

www.stichtingons.nl

marian ter haar
29-05-2015

Sanne beschrijft de situatie die het resultaat is van in zichzelf gekeerde en op controle en beheersing gerichte bondsstructuren die zich richten op standaardisatie en transformaties via routekaarten. Zij houden zich nauwelijks bezig met de hele concrete vragen en problemen van lokale verenigingen. Machinale structuren die moeizaam of geen interactie lijken te verdragen met lokale bijzonderheden, maar gelukkig zie ik hier en daar dat er verandering komt waar het ook echt nodig is. Maar die verandering komt primair vanuit de lokale samenwerking.

De laatste maanden heb ik veel geluisterd naar de verhalen van actieve leden in verenigingen in krimpgebieden. Vanuit NISB zijn we geïnteresseerd in de betekenis van de vereniging in lokale gemeenschappen die met krimp worden geconfronteerd. We weten daar te weinig van, we kennen kengetallen maar de betekenis is nauwelijks onderzocht. Dorpen werken hard om in hun verenigingen traditionele vormen en aanbod om te buigen naar nieuwe eigentijdse vormen, ze doen dat met veel plezier. Meiden zorgen in de voetbal voor groei, 35+ voetbal en wedstrijden op de vrijdagavond zorgen ervoor dat mannen terugkeren tussen de lijnen. De KNVB toont souplesse om jeugd dispensatie te geven langer in de D of C te voetballen als dat betekent dat op die manier het team gevuld kan worden. Ik kom vandaag uit Varsselder-Veldhunten. Nieuwe activiteiten voor de jeugd worden geïnspireerd door de samenwerking en afstemming van de voetbal met de culturele verenigingen (toneel en fanfare) die gestimuleerd is door een gezamenlijke accommodatie met het gilde waar de school ook de gymlessen verzorgt, gevolleybald wordt en de schietvereniging oefent. Het district oost van de KNVB, Pascal Kamperman als trekker werkt o.a. samen met Wim Klompenhouwer van de Dorpsraad met veel gevoel voor de couleur locale en geven ruimte aan nieuwe ideeën, vaak slimme combinaties van leeftijden en activiteiten. Met aandacht voor de verbindingen en ruimte voor het vernieuwen van tradities met het oog op de toekomst met verenigingen in het dorp. Wat mij in de gesprekken sterk treft is dat de dorpsbewoners de verenigingen ervaren als het weefsel dat zorgt voor de leefbaarheid in de kernen. Voetbal is hier veel meer dan voetbal. Men is zich zeer bewust van de waarde van de veerkracht die de gemeenschap toont op het gebied van de sport en cultuur. Men wil dat behouden, hun grootste zorg is het stimuleren van vrijwillige inzet, de instroom van jeugd, voldoende variatie in het aanbod. De samenwerking en afstemming in het dorp tussen culturele en sportieve verenigingen die gestimuleerd door een gezamenlijke accommodatie met het Gilde daar heeft voor groei in beide sectoren geleid. Meer dan voorheen nemen mensen deel aan sport en cultuurverenigingen en stemmen ze de tijden van oefenen en trainen op elkaar af. Daarnaast is de buitenruimte zo ingericht dat het uitnodigt om verschillende activiteiten in elkaar te laten overlopen en inspireren tot nieuwe initiatieven. Zo leren de ouderen uit het dorp de kinderen een moestuin te onderhouden, naast de dierenweide die grenst aan het voetbalveld.

Sporttechnische zaken en regelgeving zijn niet de belangrijkste vraagstukken maar een visie op de plek van sport en cultuur in de gemeenschap in de toekomst. Hoe daarin de veerkracht en energie behouden blijft. In Varsselder redden ze het zeker. Rob zegt het zo:

“Nou, ik denk dat we het hier langer volhouden dan in andere dorpen. Waarbij het vaak heel erg gesegmenteerd is en iedereen zijn eigen dingetje heeft. Hier vind de interactie plaats. As je nu een jongetje bent bij de junioren op de voetbal, krijg je wel mee dat er zoiets is als toneelvereniging want ze horen ze oefenen hier in de kelder. Ze zien het vendelen, het is voor hun niet raar, het is zichtbaar ze kunnen het aanraken en ze kennen mensen die zich er ook mee bemoeien en daar hebben ze respect voor. Dus het zit al in hun cultuur bij het opgroeien. Op het moment dat je het uit elkaar gaat trekken, dan is het al veel lastiger om daar in de toekomst leden voor te krijgen . En dat is zo belangrijk aan die combinatie. De hele jonge jeugd al gelijk kennis laten maken met het hele brede spectrum van het sport en cultuur hier in het dorp is. Niet alleen voor nu maar ook voor later."

Wat mij betreft is de echte vereniging die vereniging die aanbiedt wat de lokale situatie vraagt en wil realiseren met elkaar, dan kunnen vanuit de verbinding met de activiteiten en elkaar mooie belevenissen ontstaan. Dat kan sport, kan cultuur en kunnen cross-overs zijn. Dat kan goede prestaties opleveren maar zeker belangrijker in de dorpen de ervaring ergens bij te horen.

Hugo Maarleveld
30-05-2015

Ik zou zeggen: lees de Versporting van de samenleving er nog eens op na (Crum, 1992).

Misschien wil Bart nog eens een 'update' schrijven in het kader van het naderend 25 jarig jubileum van zijn onderzoeksverslag.

De toekomst van "de sport" ligt in ieder geval niet bij megalomane bonden en vermolmde verenigingen, maar gewoon bij "de sport zelf" . En uitsluitsel over wat daar allemaal onder kan worden verstaan rechtvaardigd nieuw onderzoek. Wees niet verbaasd als de resultaten huiveringwekkend zullen zijn.

Reactie toevoegen

Naam*
E-mailadres*
Reactie*
Stuur mij een e-mail als er een nieuwe reactie wordt geplaatst