door: Sjak Rutten

De Olympische Spelen zijn ruim twee weken geleden afgesloten en de Paralympische Spelen zijn zojuist begonnen. Allebei zonder publiek als gevolg van de coronamaatregelen, maar verder volgens het gebruikelijke stramien. De Paralympische Spelen worden enkele weken later gehouden dan de Olympische Spelen, in dezelfde stad en met gebruik van dezelfde accommodaties. De vraag dringt zich op waarom de Olympische en Paralympische Spelen niet worden samengevoegd. Waarom wordt er niet gekozen voor een programma van een week of drie waar onderdelen van de Olympische en Paralympische spelen naast elkaar worden geprogrammeerd? Waarom zijn er geen geïntegreerde olympische en paralympische ploegen per land? Waarom is er geen gezamenlijke openings- en sluitingsceremonie? Waarom worden olympische en paralympische atleten niet gezamenlijk gehuisvest in het olympisch dorp?

Wat zou het geweldig zijn om op een dag de paralympische 100 meterfinale te zien, onmiddellijk gevolgd door de olympische 100 meter. Het kan ook in de omgekeerde volgorde. Of om de rolstoelbasketbalfinale en de olympische basketbalfinale op dezelfde dag te spelen. Een geïntegreerd olympisch en paralympisch evenement is de gelegenheid bij uitstek voor paralympische sporters om hun talent en kunde aan volle stadions en aan een miljardenpubliek op de televisie te tonen. 

Meedoen vs. winnen
De argumenten om niet te integreren worden steeds minder geloofwaardig. Een belangrijk argument was altijd dat de Paralympische Spelen een heel andere sfeer hebben dan de Olympische Spelen. Meedoen zou daar nog belangrijker zijn dan winnen en voor paralympische sporters zou het belangrijk om een eigen evenement te hebben, waar ze onder elkaar kunnen zijn met lotgenoten. Die unieke sfeer van de Paralympics zou in een geïntegreerd evenement verloren gaan. 

Die redenering gaat voor de Nederlandse paralympische sport al lang niet meer op. Ook paralympische sporters treden op als TeamNL. Voor hen zijn faciliteiten beschikbaar die vergelijkbaar zijn met die van olympische sporters. De kwalificatie-eisen zijn in de verste verte niet meer gericht op meedoen maar op medaillekansen. De publieke opinie ziet paralympische sporters als topsporters en inspirators. De populariteit van atleten als Esther Vergeer, Kenny van Weeghel of Marlou van Rijn is vergelijkbaar met die van valide sporters. De betreurde Bibian Mentel is die status zelfs mijlenver ontstegen.

Banen en status op de tocht
Mentaal zijn we er klaar voor. Waarom gebeurt het dan niet? Een reden is het bestaan van een Internationaal Paralympisch Comité naast het International Olympisch Comité. Integratie raakt aan banen en status. Een andere reden is dat in veel andere landen anders naar mensen met een beperking wordt gekeken dan in de meeste westerse landen. In veel culturen bestaat de neiging om mensen met een beperking weg te stoppen of uit de openbaarheid te houden. Maar juist voor de bevolking van die landen is het belangrijk dat de inwoners mensen met een beperking van welke aard ook leren zien als mensen met mogelijkheden. Dat kan door hen te laten optreden op een podium dat in de hele wereld wordt bekeken.

Een andere blokkade voor integratie is het idee dat televisiekijkers het mogelijk niet prettig vinden om naar mensen met een beperking te kijken. Dat stadium zijn we in Nederland inmiddels grotendeels gepasseerd. Paralympische sporters zijn in de beeldvorming niet zielig maar het toonbeeld van doorzettingsvermogen en veerkracht en daarmee een inspiratiebron voor velen. Geïntegreerde spelen leiden tot meer aandacht voor de paralympische onderdelen en dat zal dan ook zijn invloed hebben op de coverage door de media. Er moeten keuzes gemaakt worden over wat live wordt uitgezonden. Er komt plaats voor paralympische analisten die hun sporten voor een breed publiek kunnen duiden van commentaar voorzien. Ook de aandacht voor de grote technologische innovaties die er mede dankzij de Paralympische Spelen zijn gekomen en die hun weg hebben gevonden naar de revalidatiesector kan meer voor het voetlicht worden gebracht. 

Tijd is rijp
Maatschappelijk gezien zijn er steeds minder redenen voor aparte Olympische en Paralympische Spelen. De tijd is rijp voor samenvoeging. En laten we dan vooral niet kiezen voor een aanpak waarin onder de noemer van een experiment eerst wordt proefgedraaid met geïntegreerde toernooien in enkele takken van sport op een lager niveau, zoals nationale, continentale of wereldkampioenschappen. Begin met de integratie op het allerhoogste niveau, het olympisch podium. Die aanpak heeft de grootste uitstraling en het grootste effect. Wat mij betreft komt de samenvoeging zo snel mogelijk. Als we het echt zouden willen kan het al in Parijs. Ik kan niet wachten.

Sjak Rutten is historicus en biograaf. Hij is secretaris en corona-coördinator van HTV Berg en Dal in Den Haag, een van de grootste tennisverenigingen in Nederland. Contact: 06-4702 6706 en sjak.rutten@ziggo.nl.