door: Henk Kraaijenhof

Je kunt er bijna niet omheen: de corona-situatie. We beseffen allemaal wel dat dit niet alleen grote gevolgen heeft op de volksgezondheid, maar ook een enorme economische, sociale en psychologische impact heeft en nog zal hebben. 

Recentelijk waren in de atletiek weer de eerste internationale wedstrijden te zien. In deze meetbare tak van sport was het prestatieverschil opvallend. Sommige atleten presteerden buitengewoon goed, terwijl anderen ver achter hun pre-corona prestaties bleven. Door het verschil in aanpak tussen de verschillende landen zijn enorme verschillen in prestatievermogen ontstaan. Alleen dat al maakte het een goed idee om de Olympische Spelen in Tokyo niet door te laten gaan. Van een level playing field, voor zover dat al bestaat, (in mijn opinie niet), is natuurlijk geen sprake meer. De mogelijkheden om te trainen en om wedstrijden te doen verschilden enorm. Terwijl de ene atleet gewoon op de atletiekbaan kon trainen en sprinten op spikes, met zijn/haar trainer, moest een ander zich behelpen met eindeloos opdrukken en buikspieren trainen in zijn woonkamer. 

Atletiek is een wedstrijdsport die een groot deel van zijn bekoring (voor de toeschouwers) en motivatie (voor de atleten en trainers) haalt uit wedstrijden. Je kunt met een paar vrienden nog wel voor de lol vrijblijvend gaan basketballen of voetballen op een speelveldje, en daarmee in conditie blijven en veel plezier hebben, maar voor een polsstokspringer, hordeloper of discuswerper ligt dat anders. Dat kun je en wil je niet in je eentje doen, zonder accommodatie en zonder trainer. 

Burgerlijke gehoorzaamheid
En ja, ik ben ondeugend geweest, ik ben toch met mijn atleten (op individuele basis, niet als groep) gaan trainen op steeds een andere atletiekbaan. Tenslotte mocht de nationale atletiekselectie op Papendal wel trainen en als eerste weer in wedstrijdverband weer starten. Ik heb geen bewijs kunnen vinden dat Papendal coronavrij was en de banen waarop wij trainden niet. Kortom, er was geen reden om aan te nemen dat er minder besmettingsgevaar was op Papendal dan in Schin op Geul of Delfzijl. Tenzij één van de lezers hier dat bewijs kan leveren. Ik geloof ook niet dat voetbalspelers, coaches of publiek (of demonstranten op de Dam) meer weerstand hebben tegen corona dan welke andere sporters dan ook. Maar wellicht was dit alles voor medeburgers een aardige oefening in burgerlijke gehoorzaamheid, soms tot het absurde toe. 

Op één van de meer dan honderd atletiekbanen van Nederland heb je wel de allerminste kans om besmet te raken, er is immers zelden iemand te vinden op de tijden waarop wij trainen, de atletiekbaan is 90 tot 95% van de tijd altijd compleet leeg. Niemand te vinden. 

Wat me echt aan het hart ging was de sneue situatie waarbij iemand naar je toe komt en van de atletiekbaan stuurt. Iemand die ook heel goed begrijpt dat het natuurlijk totale onzin is, maar uiteindelijk toch bang is om het 'heilige' protocol te schenden, de gouden regels te overtreden, en bang voor mogelijke represailles van 'veiligheidsambternaren' die ergens anoniem achter hun bureau beslissingen nemen over iets waar ze totaal geen zicht op hebben. 'Tja, dat zijn de regels, meneer'. 

Positieve bijdrage
Naast de trainingsaspecten waren er nog andere argumenten voor mij om enigszins burgerlijk ongehoorzaam te zijn. Als er namelijk iets een positieve bijdrage tot de gezondheid en het afweersysteem levert, dan zijn dat adequate voeding en beweging. Maar ook de frisse lucht, het zonlicht en het kwijt kunnen van de (negatieve) energie en het verminderen van de frustratie en de verveling. Kortom, er waren veel goede redenen om naar buiten te gaan en gewoon te gaan trainen. Begrijp wel dat we natuurlijk alle andere nodige voorzorgsmaatregelen in acht namen, afstand houden, handen veelvuldig ontsmetten, enz. Een zieke atleet of trainer, daar kopen we natuurlijk zelf ook niets voor en we staan bepaald niet bekend als thrill seekers.

Maar goed, die situatie lijkt grotendeels voorbij, er mag weer op aangepaste wijze getraind worden en de eerste wedstrijden zijn al afgewerkt en zo kunnen we langzamerhand - zij het nog op beperkte schaal - weer genieten van sport. Interessante vraag blijft in hoeverre de sport blijvende schade heeft opgelopen door de corona-situatie en of de Olympisch Spelen in Tokyo in 2021 wel zullen plaatsvinden. De tijd zal het leren, zoals altijd.

Henk Kraaijenhof is performance consultant bij zijn eigen bedrijf Vortx en guest lecturer aan de Shanghai University of Sport. Momenteel traint hij een aantal topatleten waaronder een olympisch kampioene. In juli 2019 verscheen zijn boek 'Methodology of Training in the 22nd Century'. Eerder schreef hij 'What we need is speed'. Verder was Kraaijenhof atletiekcoach van o.a. Nelli Fiere-Cooman, Merlene Ottey, Troy Douglas en Letitia Vriesde. Ook was hij consultant van de Engelse rugbybond, coördinator van de krachttraining van het Nederlands herenhockeyteam, conditietrainer van o.a. tennisser John van Lottum en tennisster Mary Pierce, consultant bij voetbalclub Juventus en bondstrainer van de KNAU bij de heren, dames en junioren. Kraaijenhof is eveneens één van de oprichters van NLcoach, de belangenbehartiger van trainers en coaches. Voor blogs van zijn hand op zijn eigen site zie hier.