door: Henk Kraaijenhof
Als trainer en begeleider van profvoetballers en sporters in vele andere takken van sport moet ik constateren; voetbal heeft als sport zijn zaakjes prima voor elkaar, media-technisch, organisatorisch, financieel, politiek. Nee, daar kunnen andere sporten misschien nog wel een lesje van leren. Toch moet ik bekennen dat me iets dwars zit. Het is niet het voetbal als sport op zich, maar de pure waanzin die de sport vaak omgeeft.
Uit een zeer recent krantenartikel van De Telegraaf blijkt dat er een verdubbeling is van depressieve klachten bij profvoetballers door de coronacrisis, (Kapteijns, 2020). Ja, ik las het goed, profvoetballers kampen met stress, angsten en depressies vanwege de lockdown. Welkom in de echte wereld, makkers. Want waar ligt een profvoetballer nu wakker van? Was zijn nieuwste Ferrari niet beschikbaar in de kleur die hij wilde? Geen ruimte meer op het lichaam voor een nieuwe tattoo? De kapper is gesloten en dus even geen nieuw kapsel, of is het keuzestress bij de aanschaf van een nieuw horloge aan de pols?
Als je vandaag de dag als bejaarde in een verpleeghuis zit en geen bezoek van familie meer krijgt, of als je op een IC werkt, dan begrijp ik je depressies en angsten. Als je als kwetsbare, thuiswonende bejaarde de zorg bij je op bezoek krijgt zonder mondkapje en handschoenen, dan begrijp ik je stress.
"Ik heb nog nooit een racistische kreet gehoord bij een honkbalwedstrijd of een banaan op de baan zien gooien bij een atletiekwedstrijd"
'Maatschappelijk' belang voetbal
En dat achterlijke gezeur over de voetbalcompetitie en het ontbreken van wedstrijden. Schaam je kapot! De druk op de politiek en de lobby voor een vroege herstart van voetbaltrainingen en wedstrijden zijn enorm. Voetbal moet vroeger dan alle andere sporten starten, terwijl voetbal een team- en contactsport is met daarom een verhoogd risico. En waar de anderhalve meter afstand natuurlijk onmogelijk gehandhaafd kan worden. En dan lees je dat het gaat om het ‘maatschappelijke’ belang van het voetbal. Waaruit dat bestaat? Voornamelijk ordinair om geld, poen, pegels, want het voetbal is één van de weinige maatschappelijke gebieden en sporten waar het racisme nog hoogtij kan vieren. Ik heb nog nooit een racistische kreet gehoord bij een honkbalwedstrijd of een banaan op de baan zien gooien bij een atletiekwedstrijd.
Ook hoeven we onze belastingcenten niet te verspillen aan ME inzet bij een wielerwedstrijd, rugbytoernooi of schaatstoernooi. En hoewel tennissers en hockeyspelers echt boos kunnen worden over een beslissing van de scheidsrechter: het gebruik van geweld tegen scheidsrechters komt er niet voor. Ook niet van de kant van het publiek. Ik heb het nog niet gehad over de corruptie, belastingontduiking, witwaspraktijken of de link met de criminaliteit binnen het voetbal, tot in de hoogste regionen toe. Of over het waanidee dat homoseksualiteit en dopinggebruik in het voetbal niet of minder zouden voorkomen dan bij andere sporten of in de normale wereld. Kortom laten we dat maatschappelijke belang van voetbal, en van sport als geheel, nu niet overdrijven en zeker niet selectief. Op het maatschappelijke belang van voetbal, afgezien van dat er veel geld verdiend wordt, is genoeg af te dingen.
"Het ergste zijn niet de voetballers zelf, maar het circus erom heen, dat van gewone aardige gozers, narcistische sporters en zogenaamde 'fenomenen' of halfgoden maakt"
Selectieve handhaving
Terwijl Memphis Depay op 3 april rustig zijn sprintjes kan trekken in het Olympisch Stadion waren de meeste olympische atleten gedwongen te trainen in hun tuin, in hun woonkamer of op het dak van hun appartementsgebouw omdat ze van de atletiekbaan geschopt worden. De regels, je weet wel. Over selectieve handhaving gesproken. Tja, klassenverschil moet er zijn of in ieder geval, het is er.
Het ergste zijn natuurlijk niet de voetballers zelf, maar het circus erom heen, de media, de voetbalprogramma’s op TV, maar ook de volgers op Twitter of Instagram, die van gewone aardige gozers, narcistische sporters en zogenaamde 'fenomenen' of halfgoden maken. Voetballers die niet meer weten waar het in de wereld eigenlijk om gaat en waar ze zelf staan. Geen wonder dat als je een paar maanden lang zo wordt opgehemeld en je steeds maar weer moet horen hoe geweldig je bent en wat voor leuke dingen je wel niet doet, dat je stress, angsten en depressie krijgt als je een paar weken zonder die overdreven aandacht moet doen.
Kortom, het is een prima tijd voor sporters zelf, maar ook het hele circus dat erom heen hangt, om eens na te denken waarvoor sport ook eigenlijk al weer diende, wat de rol van de sporter is en of we met zijn allen nog de goede richting op gaan. Als het zo is dat sporters na drie weken lockdown al last krijgen van stress, angsten en depressies wijst dat er op dat we ergens de verkeerde kant zijn opgegaan. En wellicht moeten we allemaal eens stilstaan bij waar we vandaan komen, waar we zijn en waar we heen willen. Als we daar ooit de tijd voor hebben, is dat nu wel.
Henk Kraaijenhof is performance consultant bij zijn eigen bedrijf Vortx en guest lecturer aan de Shanghai University of Sport. In juli 2019 verscheen zijn nieuwe boek 'Methodology of Training in the 22nd Century'. Eerder schreef hij 'What we need is speed'. Verder was Kraaijenhof atletiekcoach van o.a. Nelli Fiere-Cooman, Merlene Ottey, Troy Douglas en Letitia Vriesde. Ook was hij consultant van de Engelse rugbybond, coördinator van de krachttraining van het Nederlands herenhockeyteam, conditietrainer van o.a. tennisser John van Lottum en tennisster Mary Pierce, consultant bij voetbalclub Juventus en bondstrainer van de KNAU bij de heren, dames en junioren. Kraaijenhof is eveneens één van de oprichters van NLcoach, de belangenbehartiger van trainers en coaches. Voor blogs van zijn hand op zijn eigen site zie hier.