door: Henk Kraaijenhof
‘No dope, no hope’ is een grappige ‘oneliner’ van een buitenlandse sporter die ik ooit ontmoette. Veel sporters zijn ervan overtuigd dat doping werkt en dat het daarmee een kortere weg naar succes is. Als dat niet zo is, dan is er ook geen dopingissue, want als doping niet werkt hoef je het ook niet te gebruiken en tevens is het geen oneerlijk voordeel, ook niet voor je tegenstanders, want het werkt immers niet.
Ik spreek van het dopingissue, in plaats van een dopingprobleem, want als het al een probleem zou zijn, wiens probleem is het dan eigenlijk? Het uwe zeker niet! Het probleem is kunstmatig gecreëerd door een heersende politiek en maatschappelijke moraal van hypocrisie. Dit behoeft enige uitleg.
Als het percentage dopinggevallen hoger is dan in het verleden, dan wordt er gesteld: er moet meer gecontroleerd worden, want het dopinggebruik neemt toe. Als het percentage dopinggevallen lager is dan in het verleden, dan wordt er gezegd: zie je wel, meer testen helpt blijkbaar, we moeten nog meer testen gaan uitvoeren. Kortom er wordt altijd meer getest! En waarom eigenlijk?
Dopingcontroleurs zijn een beetje paparazzi-achtig, de meeste dopingjagers verheugen zich erop als ware ‘crime-fighters’ eens een ‘grote vis’ te vangen. En er valt veel geld mee te verdienen: een beetje test kost al snel 500-600 euro, bijna het maandsalaris van een olympische atleet en sommigen worden een aantal keer per maand getest. Meestal zijn deze testen negatief omdat de geteste sporter nu eenmaal geen doping gebruikt. Maar er zijn bekende gevallen waar een sporter geen doping gebruikte en toch een positieve test kreeg, hetgeen leidt tot een persoonlijk drama.
Aan de andere kant hebben we Marion Jones gehad die nu wegens meineed zes maanden de cel in gaat. Marion testte maar liefst 160 maal negatief terwijl ze in die periode van alles gebruikte, zo bleek achteraf. De drugtesters zijn dan ook niet zo goed als ze zelf promoten. Het laatste middel van Marion Jones konden ze pas vinden toen haar jaloerse ex-coach een spuit met het spul naar een lab stuurde. Ze kreeg zes maanden cel, daarvoor moet je in Nederland behoorlijk tekeer gaan, leest u de kranten er maar op na. Het bedreigen van politieagenten met een mes, het neerslaan van een agent, handgranaten gooien naar de politie of een medelid van je gezelligheidsclubje vermoorden, worden bijna milder bestaft dan de wandaden van Marion Jones.
Met rechtvaardigheid heeft dit alles weinig te maken. Maar als dit de koers is die we met zijn allen inzetten om de sport te beschermen, dan sluit ik me graag aan. Wie niet wil denken aan wat Troy Douglas overkwam, kan bijvoorbeeld even denken aan wat zwemster Marleen Veldhuis meemaakte tijdens het jaarlijkse Sportgala, als gevolg van het huidige `beleid`.
Het motto van een volgende actie zou niet `100% dopingvrij` zijn en zeker geen `no dope, no hope` maar `get real about doping`.
Henk Kraaijenhof is vooral bekend als atletiekcoach. Zo was hij was onder meer coach van Nelli Fiere-Cooman, Merlene Ottey, Troy Douglas en Letitia Vriesde. Verder was hij consultant van de Engelse rugbybond, coördinator van de krachttraining van het Nederlands herenhockeyteam, conditietrainer van o.a. tennisser John van Lottum en tennisster Mary Pierce, consultant bij voetbalclub Juventus en bondstrainer van de KNAU bij de heren, dames en junioren. Kraaijenhof is ook één van de oprichters van NLcoach, de belangenbehartiger van trainers en coaches.