Hans Koeleman is voormalig topatleet die in 1984 en 1988 meedeed aan de Olympische Spelen. Koeleman is in de Verenigde Staten geschoold als historicus, hij studeerde aan de Clemson University en de University of Southern California. Hij werkte later als brand manager bij Nike en is momenteel als docent verbonden aan de International Sport Management School van De Haagse Hogeschool. Tevens is hij oprichter en hoofdredacteur van het nieuwe literair hardloopmagazine Mystical Miles waarvan in het voorjaar 2021 de eerste editie is uitgekomen. Koeleman schreef twee boeken - 'Het Blauwe Uur' en 'Olympiërs' - en toerde samen met Bram Bakker en Abdelkader Benali langs diverse Nederlandse theaters met de voorstelling ‘Wat beweegt de hardloper?’ Voor Sport Knowhow XL becommentarieert Hans Koeleman zo nu en dan wat hem opviel in de berichtgeving over sport.

Parallelle werelden…

Dit is een verhaaltje over parallelle werelden en begrip voor de woke-mentaliteit.

Het was niet alleen het Eurovisie Songfestival dat mij de afgelopen week het gevoel gaf in een parallelle wereld te leven. Er waren ook een flink aantal krantenkoppen over de sport die eenzelfde, haast surrealistische, plaatje schetsten en mij deed denken dat de complottheoristen de afgelopen paar jaar wellicht toch gelijk hadden en dat de coronavaccins ons brein beïnvloeden. Een kort overzicht. 

In een reactie op de vraag of matchfixing niet een te grote vorm gaat innemen in de vaderlandse sport vertelde het Ministerie van Justitie ons dat dit wel meevalt want er zijn 'waarborgen die manipulatie voorkomen. Denk aan regels, scheidsrechters, etc.' Een dergelijk mate van naïviteit is natuurlijk heerlijk, maar ik vraag me wel af of de mensen daar op het ministerie enig weet hebben wat er op aarde gebeurt. 

Dat Sparta-trainer Maurice Steijn en zijn familie bedreigd worden door NAC-‘fans’ zou je de laatste tijd haast als een doodnormaal gegeven kunnen beschouwen. Diezelfde ‘harde kern’ klaagde niet lang geleden overigens dat NAC Breda te weinig deed om toeschouwers van de tegenpartij in het gareel te houden. De reden van de dreigementen - Steijn ging naar een andere club - is van zo’n twijfelachtig niveau dat je moet afvragen of er in Breda een bijzonder corona-variant rondwaarde, eentje die hersencellen aantast. Als je kennelijk iemand dood mag maken omdat die naar een andere club gaat, dan zijn, ben ik bang, taferelen zoals in 1994 in Colombia, toen voetbalspeler Andrés Escobar zes kogels in zijn rug kreeg omdat hij op het WK een eigen doelpunt maakte, niet ver. Verdedigers, wees dus gewaarschuwd. 

Kennelijk is er toch iet met Breda de laatste tijd want we lezen ook dat ‘supporters’ van ADO Den Haag de bussen van ADO vernielden toen die van plan waren naar die stad af te reizen. Ik kan het nog enigszins begrijpen dat je de bus van de ander wil bekladden, maar je eigen bus… Ook hier zal een aantasting van hersencellen een rol hebben gespeeld. Dat, of de gedachte dat men buiten onze vertrouwde wereld is gestapt, in een zelfgecreëerde eigen. 

Eenzelfde fenomeen doet zich kennelijk voor in Amsterdam en Rotterdam waar stadsbestuurders aangaven dat het vieren van een landstitel en mogelijke Conference League-overwinning niet in de binnenstad mag plaatsvinden, maar in het eigen stadion. Anders is er een vergroot risico op rellen en vernielingen. Vernielingen van de eigen stad. Welke supporters vernielen hun eigen stad? Zie je dat Liverpool FC fans doen? Aanhangers van Bayern München? Wat hebben zij wel wat sommigen ‘fans’ hier kennelijk niet hebben? 

Quincy Promes, weten we nu, leeft letterlijk in een parallelle wereld, een wereld waarin een goede voetballer met beperkte hersencapaciteit zich Superman waant. Maar, vertelt de politie ons, hij is zeker de enige niet en de ‘verweving van criminaliteit en voetbal baart politie zorgen’. Ineens, als het ontwikkelen van foto’s in vroeger tijden, wordt langzaam een wereld zichtbaar die er kennelijk al lang was. Wat we wel wisten dat er al lang was, was dat het volledig toegestaan is om voetbalspelers van de andere club met bier en aanstekers te bekogelen, zoals Twente-keeper Unnerstall onlangs in Almelo ervaarde. Arbiter van der Eijk liet uiteraard doorspelen want je kan niet voor elk akkefietje het spel stilleggen en, trouwens, het is heel normaal in onze wereld. Toch?

Pas toen Unnerstall’s medespeler Cerny van een ‘fan’ van Heracles een klap tegen zijn hoofd kreeg, toen pas werden we wakker uit onze droomwereld. Ineens was de bubbel gebarsten en krabden we ons achter het oor, verbaasd dat we zo lang in een droomwereld hadden vertoefd. Heracles-directeur Toussaint stond bevend van opwinding de pers te woord. Het grote woord moet er nu uit. We zijn het zat. 'Hier past maar één straf', sprak hij. En de wereld hield zijn adem in voor wat komen ging. Op de Oude Markt in Enschede werd de brandstapel gereed gemaakt. De harde kern van Heracles was stil en roerde zich nerveus, motorbendes werden bang, het journaille hield met trillende hand de potloden vast boven de schrijfblokjes. Nu kwam het. 'Hier past maar één straf', zei de directeur, 'en dat is excuses aanbieden...' Ik was er stil van. 

En ben er nog steeds stil van. Even naar boven scrollen en de opmerking van het Ministerie van Justitie over machfixing dat ‘regels en scheidsrechters’ het gespuis wel tegen gaan houden. In welke wereld leef je? 

Hier komen we aan bij de woke-beweging. Ik heb sympatie voor woke. Niet alleen omdat hier onderwerpen uit de samenleving ter tafel gebracht worden die ein-de-lijk eens goed besproken moeten worden, maar vooral de attitude van woke. Woke is compromisloos. Woke wil niet het probleem een beetje aanpakken want ‘een beetje aanpakken’, een paar pijltjes schieten, leidt direct tot zwaar geschut van de overkant (zie Johan Derksen). En dan word je weer teruggeblazen naar de tijd dat het ‘allemaal maar moet kunnen’. Unnerstall is overigens al zover: hij vindt bierdouches prima, trekt de streep toch wel bij aanstekers. 

De milieubeweging heeft ook geleerd niet ‘een beetje’ tegengas te geven. Nee, als er nu op een bouwproject een nest van een gestreepte salamander gevonden wordt, ligt het project stil. Niet om de projectontwikkelaars te jennen, en ook niet omdat die ene salamander er nou toe doet, maar omdat er een streep getrokken moet worden waar niet, niet, niet, overheen gegaan mag worden. Geef ze een vinger, geef enigszins toe dat het wel meevalt, en de andere partij grijpt je hele lijf. Het probleem, het terugdringen van de natuur, moet worden opgelost. Niet worden ‘aangepakt’ (wat veelal een weinig daadkrachtige en door ambtenaren geleidde procedure is), niet worden bediscussieerd in oer-Hollandse consensusmodus met een compromis als vooraf bekend resultaat, nee opgelost. Weg uit onze wereld. En dat is toch wat anders. De meest effectieve manier om oud gedrag te voorkomen is nog steeds om de situatie zo te veranderen dat het simpelweg onmogelijk is dit gedrag te vertonen.

De vraag is: willen we alle issues van hierboven oplossen, of slechts aanpakken? Let wel: oplossen betekent leiderschap, daadkracht, urgentie, heel veel creativiteit, heel veel lef en vooral de attitude niet op te houden tot het probleem zich simpelweg niet meer kan manifesteren en we niet meer in hersenloos lala-land leven. Wie staat er op?

Hans Koeleman