Rob de Leede is bij het grote publiek vooral bekend als perschef van het Nederlands voetbalelftal (1995-2004) en van zijn werk bij KNVB Communicatie (1988-2013). Momenteel is hij media officer bij FIFA (sinds 2002) en bij UEFA (sinds 2010). In 2013 richtte hij de eenmanszaak Rob de Leede Consultancy op. Hij studeerde Engelse Taal en Letterkunde (1987), Corporate Communications (1995) en MBA Sportmanagement bij de Wagner Group (2018). Sinds 1 augustus 2021 is De Leede docent Communicatie en Creative Business op Hogeschool van Amsterdam. Voor Sport Knowhow XL becommentarieert hij met enige regelmaat wat hem opviel in de berichtgeving over sport.
 

Elektrische scooter

Met een verleden in het voetbal denk ik vaak dat ik alles al heb gezien en meegemaakt. Toch kwamen afgelopen week twee voorvallen voorbij die me aan het denken zetten. Een memorabele treinreis en een televisieprogramma over voetbalmakelaars lagen op dezelfde dag in elkaars verlengde. Het ritje in de trein is een bijna dagelijkse bezigheid, het tv-programma was eenmalig. Het verband tussen de twee kwam pas later.  

Hoewel ik geen NS-abonnement heb dat me het relatieve comfort van de eerste klasse verschaft, laat ik me in een volle trein weleens op een stoel in de eerste klasse zakken, al was het maar om te ontdekken dat er nauwelijks verschil is tussen de twee categorieën. Ditmaal zoog een medepassagier meteen al mijn aandacht naar zich toe. Hij had niet minder dan vier stoelen nodig om zich te verplaatsen. Eén voor hemzelf, één voor zijn rugzak en de twee stoelen tegenover hem gebruikte hij om zijn robuuste elektrische mini-scooter tegen te parkeren. De jongeman droeg een trainingspak en een jack waarop onmiskenbaar het logo van een Nederlandse betaaldvoetbalorganisatie stond. Alles kwam van dezelfde kledingsponsor, om het laatste spoortje twijfel over de authenticiteit van het gehele plaatje weg te nemen. Geen outfit uit de fanshop van de club, maar van clubwege verstrekt aan een jeugdspeler die kennelijk een grote carrière tegemoet gaat. En zo keek de puber, van onder het capuchonnetje dat hij op deze stralende dag toch maar over zijn hoofd had getrokken, ook uit zijn ogen.

Jongens in de puberleeftijd die in clubkleding van A naar B reizen laten zich doorgaans de vragende, maar nog vaker bewonderende, blikken van leeftijdsgenoten en andere reizigers met plezier welgevallen. Toen mijn toevallige reisgenoot in de gaten kreeg dat ik hem met meer dan gemiddelde aandacht bekeek, legde hij eerst zijn rechtervoet op de nepleren zetel tegenover hem, al snel gevolgd door de linker. Met de uitdagende blik van een winnaar keek hij mijn kant op, het volume van zijn telefoon, waarop hij filmpjes zat te kijken, nog iets opdraaiend.

Ik wilde hem van alles vragen en nog meer toebijten, maar ik had mijn vriendin en zoon een paar dagen eerder beloofd dat ik wat vaker mijn schouders zou ophalen bij dergelijke taferelen om mezelf niet in de problemen en hen niet in verlegenheid te brengen. Met die belofte in het achterhoofd zat ik me te verbijten, totdat het talent bij het volgende station met mini-scooter en al de trein verliet.

’s Avonds keek ik naar de documentaire Next Gen: Voetbalmakelaars, over zaakwaarnemers die zich bij 14- en 15-jarigen langs de lijn verdringen om hen, maar vooral hun ouders, te overtuigen van de noodzaak zich door een deskundige uit de voetballerij te laten bijstaan bij het vervolgen van een loopbaan in de wereld van het voetbal.

Ik zag Len, de zoon van Erwin Koeman, van wie ik zonder nadenken een tweedehands auto zou kopen. Die keren dat ik hem in andere rollen aan het werk heb gezien, maakte hij een degelijke, deskundige en betrouwbare indruk. De andere makelaars in de documentaire waren mij onbekend, al kon één van hen zich laten voorstaan op het feit dat Davy Klaassen zijn broer is. Het drietal was in de uitzending in de weer met contracten, huizen en auto’s voor de spelers uit hun stal. Ze moeten tenslotte goed worden begeleid bij zaken waarvan ze geen weet hebben. Bovendien moeten de spelers niet worden afgeleid door randzaken, zodat ze zich volledig op voetbal kunnen focussen. Vandaar dat een makelaar zijn spelers ontlast tegen een gage van tussen de 5 en 10 procent van het salaris dat de speler verdient.   

Ik dacht tijdens de uitzending aan wat ik die ochtend in de trein had gezien en vroeg me af hoeveel moeite de makelaar van mijn reisgenoot had gedaan om de mini-scooter voor zijn cliënt los te praten. De scooter en alle andere gemakken zijn alle spelers van alle makelaars van harte gegund, zoals ik ook de zaakwaarnemers hun percentages gun. Ik hoop echter dat de makelaars tussen hun bezoeken aan wedstrijden, huizen en autodealers door ook tijd vinden om jonge spelers de elementaire zaken des levens bij te brengen. Met twee woorden spreken, met mes en vork eten, niet met je schoenen op een stoel zitten en een klein beetje maatschappelijk aanvaard gedrag vertonen, zo’n beetje alles wat je mag verwachten van iemand die hoopt een jeugdidool te worden.

Rob de Leede