Rob de Leede is bij het grote publiek vooral bekend als perschef van het Nederlands voetbalelftal (1995-2004) en van zijn werk bij KNVB Communicatie (1988-2013). Momenteel is hij media officer bij FIFA (sinds 2002) en bij UEFA (sinds 2010). In 2013 richtte hij de eenmanszaak Rob de Leede Consultancy op. Hij studeerde Engelse Taal en Letterkunde (1987), Corporate Communications (1995) en MBA Sportmanagement bij de Wagner Group (2018). Sinds 1 augustus 2021 is De Leede docent Communicatie en Creative Business op Hogeschool van Amsterdam. Voor Sport Knowhow XL becommentarieert hij met enige regelmaat wat hem opviel in de berichtgeving over sport.
 

Bochten afsnijden

Het bericht over de aanstelling van Marc Overmars bij RFC Antwerp kwam als een donderslag bij heldere hemel. Zes weken nadat Ajax hem aan de kant schoof wegens grensoverschrijdend gedrag verscheen Overmars in Antwerpen voor het eerst weer in het openbaar. De persconferentie was snel op poten gezet, ogenschijnlijk met het doel nieuwsgierige media uit Nederland nog even buiten de deur te houden. De voorbereiding op de persconferentie was voor de hoofdpersoon echter lang genoeg om enkele dooddoeners in te studeren. De metafoor van het boek leek wel geschikt. ‘Boek dichtgeslagen en nu weer aan een nieuwe bladzijde beginnen,’ meldde Overmars, ongemakkelijk schuivend op zijn stoel. Hij ging vooral niet in op wat er was gebeurd en had zich voorgenomen geen enkele emotie te tonen.

Ik moest denken aan de 16-jarige Marc Overmars, die tot zijn grote ongenoegen niet door bondscoach Bert van Lingen was opgeroepen voor het Nederlands elftal onder 16 jaar dat naar de eindronde van het EK in Denemarken zou gaan. Van Lingen had het niet op jongens die op jonge leeftijd al grote schoenen aantrokken. Mijn KNVB-collega Ger Stolk stelde voor dat ik de gepasseerde aanvaller voor het KNVB-maandblad Voetbal Totaal eens telefonisch naar zijn verhaal zou vragen. Het duurde even voordat de jeugdspeler in Epe aan de telefoon kwam, maar hij had – zonder enige voorbereiding en bijstand – een klinkend verhaal klaar. Hij hoorde in het team en de trainer begreep er niets van. ‘Maar dat moet je niet opschrijven,’ liet hij er samenzweerderig op volgen, in de wetenschap dat hij dan veel langer uit beeld zou zijn voor nationale teams.

Deze sluwe wijsneus kwam ik later weer tegen bij Jong Oranje en het Nederlands elftal. Hij was goed en wist dat ook. Tijdens de eerste training van een trainingskamp sjokte hij achteraan, sneed de bochten af tijdens het warmlopen om kort daarna te laten weten dat hij een pijntje had. Hij liet zich vervolgens twee dagen niet zien op het trainingsveld om zich uitgebreid te laten behandelen, de bondscoach in het ongewisse latend of hij voor de aanstaande wedstrijd fit zou zijn. Hij meldde zich met een pijnlijk gezicht weer bij de afsluitende training, tot opluchting van technische staf en ploeggenoten, die hem er graag bij wilden hebben. Hij liet zien dat hij weer fit was en speelde een dag later meestal een goede wedstrijd. Zijn collega’s, die wel drie of vier dagen hard hadden getraind, konden er mee leven.

Toen ik tijdens een eindtoernooi van het EK of WK als perschef van het Nederlands elftal spelers vertelde dat ze aan de beurt waren om naar de persconferentie te gaan, gingen de meesten, weliswaar met frisse tegenzin, akkoord. Marc Overmars sputterde altijd het langst tegen. Hij was onlangs nog geweest, had niets te vertellen en wist ploeggenoten te noemen die nog langer dan hij niet aan de beurt waren geweest. Mijn lijstje, dat ik keurig bijhield omdat ik wist dat hij de vraag ging stellen, moest hem uiteindelijk overtuigen van het feit dat iedereen zijn plicht deed en dat het echt zijn tijd was.

 In Antwerpen hoorden wij vorige week de nieuwe technisch directeur van RFC Antwerp tijdens zijn persconferentie zeggen dat hij het boek Ajax had dichtgeslagen en aan een nieuwe bladzijde wil beginnen. In dat opzicht toont Overmars zich een snelle lezer. Terwijl de slachtoffers van zijn gedrag, zijn familie, ex-collega’s en andere betrokkenen in deze affaire pas bij hoofdstuk 3 of 4 zijn aanbeland, is de hoofdpersoon als in zijn beste dagen naar de laatste pagina gesneld om vervolgens vlug aan een nieuw boek te beginnen. Het heeft er alle schijn van dat Overmars tijdens het lezen graag een paar hoofdstukken overslaat, zoals hij tijdens de warming-up graag de bochten afsneed om het zichzelf niet te moeilijk te maken.

Rob de Leede