Hans Koeleman is voormalig topatleet die in 1984 en 1988 meedeed aan de Olympische Spelen. Koeleman is in de Verenigde Staten geschoold als historicus, hij studeerde aan de Clemson University en de University of Southern California. Hij werkte later als brand manager bij Nike en is momenteel als docent verbonden aan de International Sport Management School van De Haagse Hogeschool. Tevens is hij oprichter en hoofdredacteur van het nieuwe literair hardloopmagazine Mystical Miles waarvan in het voorjaar 2021 de eerste editie is uitgekomen. Koeleman schreef twee boeken - 'Het Blauwe Uur' en 'Olympiërs' - en toerde samen met Bram Bakker en Abdelkader Benali langs diverse Nederlandse theaters met de voorstelling ‘Wat beweegt de hardloper?’ Voor Sport Knowhow XL becommentarieert Hans Koeleman zo nu en dan wat hem opviel in de berichtgeving over sport.

De Boef, de Egoïst, de Mens

De kranten doorspittend de afgelopen week, bleven drie namen mij bij, namen van mannen die om verschillende redenen mij de wenkbrauwen deden fronsen: Lamine Diack, Srdjan Djokovic, Marcel Brands.

Eerst de eerste maar, dan zijn er meteen vanaf en, trouwens, elk woord over deze man is een woord te veel. Op 3 december overleed Lamine Diack. Zestien jaar lang was hij president van de IAAF, de internationale atletiekfederatie. Hij was ook lid van het IOC. In beide functies blonk hij uit in vriendjespolitiek, nepotisme, afpersing, witwassen, openlijke corruptie en nog wat andere kwalijke zaken. Hij beloofde, tegen betaling van $3 miljoen en nog wat, positieve dopingtesten van atleten weg te moffelen. Hij beloofde, tegen betaling, te stemmen voor de olympische bids van Rio en Tokio.

Het interessante is niet dat Diack een corrupt bestuurder was – daar zijn er zeer veel van in de sport – maar dat iedereen wel doorhad dat hij niet klopte. Toch bleef hij in functie. Wat kunnen we hiervan leren? Veel hebben we de afgelopen jaren niet geleerd want ook zijn opvolger Sebastian Coe zal een dezer dagen moeten antwoorden hoe hij zijn intieme contacten met Nike kan rijmen met de plotselinge en volslagen onverwachte toewijzing (zonder tegenkandidaten, er was namelijk geen tijd een plan in te leveren) van Eugene, Oregon, de thuisbasis van het Amerikaanse sportmerk, als host van het WK Atletiek 2022. Ook dit is algemeen bekend.

Het is overigens wat met presidenten bij de atletiekfederatie want ook Diack’s voorganger, Primo Nebiolo, was niet vies van corruptie. Ook dit wisten we destijds. Het kwalijke is niet de corruptie, maar de kennelijke apathie bij hen die het signaleren, maar niet ingrijpen.

Dan Srdjan Djokovic, de vader van Novak, de tennisser. Briljant was zijn gevoel voor logica toen hij verkondigde dat de beslissing van de Australian Open om alleen gevaccineerde spelers toe te laten ‘chantage’ was. Novak is namelijk niet gevaccineerd. Hij zegt er niets over, houdt zich op de vlakte, maar daarmee vertelt hij natuurlijk dat hij niet in vaccinaties gelooft. Zijn vader zegt nu dat zijn zoon gechanteerd wordt en daarom lekker wegblijft. Dit is natuurlijk precies wat men in Melbourne wil. Prima, blijf maar weg. Iemand die vindt dat de belangen van zijn zoon zwaarder wegen dan de bevolking van een staat (Victoria) die die net uit een corona-lockdown van 260 dagen is gekomen, die spoort niet. Maar op medemenselijkheid wordt Novak Djokovic zelden betrapt. Wat kunnen we hiervan leren? Dat openlijke arrogantie en egoïsme ook bij zeer grote sporters aanwezig is (terwijl zij vandaag eerder het omgekeerde zouden moeten zijn). Dat er gelukkig bestuurders zijn die medemenselijkheid boven sportief prestige stellen? Djokovic had in Melbourne zijn 21e Grand Slam kunnen winnen, eentje meer dan Nadal en Federer. Melbourne wilde daar echter geen deel van uitmaken. Mooi zo.

Dan Marcel Brands, die op 5 december aangaf zijn baan als technisch directeur van Everton op te geven. Vier dagen eerder werd hij bij het verlaten van zijn stoel door een fan uitgescholden. Everton had net in eigen Goodison Park met 1-4 verloren van buurman en rivaal Liverpool. Sinds september is al geen wedstrijd gewonnen. Nil Satis Nisi Optimum - alleen het beste is goed genoeg - is het motto van de club, die overigens al sinds het seizoen 1986-'87 geen landstitel meer won. En dan word je als supporter niet vrolijk als je team keer op keer als verliezer van het veld stapt. Het commentaar van de fan was duidelijk en in lijn met geagiteerd scouse taalgebruik: ‘ya s**t and ‘s**te and *** and *** and you no f*****g good.’

Waar ieder sportbestuurder snel op zijn smartphone gaat kijken om de indruk te wekken dat belangrijker zaken wachten en vervolgens snel doorloopt, stopte Brands. Dit was interessant. Hij stopte en luisterde en gaf antwoord. Dit siert deze man, hier hebben we er meer van nodig. Dan: ‘Denk je dat het aan de spelers ligt?’ zei Brands, waarop de technisch directeur te kennen gaf dat het probleem kennelijk bij de trainer lag. Dit was olie op het vuur. Deze trainer, Rafa Benitez, is op Goodison Park al lang niet meer de redder die van hem verwacht werd en vele Everton-fans betichten de Spanjaard, die furore maakte als coach van Liverpool, ervan Everton bewust te willen laten degraderen. Intriges op het voetbalveld! Brands stapte dus op. Ik verwacht dat Benitez binnenkort weggestuurd zal worden. Prima. De schrijver dezes is een blue, en het wordt tijd dat er weer wat moois gebeurt.

Diack, de boef. Pa Djokovic de arrogante egoïst. Brands, de mens die wilde luisteren naar een fan, maar en passant die fan nog bozer maakte. Ik zie hier een script voor een film.

Hans Koeleman