Rob de Leede is bij het grote publiek vooral bekend als perschef van het Nederlands voetbalelftal (1995-2004) en van zijn werk bij KNVB Communicatie (1988-2013). Momenteel is hij media officer bij FIFA (sinds 2002) en bij UEFA (sinds 2010). In 2013 richtte hij de eenmanszaak Rob de Leede Consultancy op. Hij studeerde Engelse Taal en Letterkunde (1987), Corporate Communications (1995) en MBA Sportmanagement bij de Wagner Group (2018). Sinds 1 augustus 2021 is De Leede docent Communicatie en Creative Business op Hogeschool van Amsterdam. Voor Sport Knowhow XL becommentarieert hij met enige regelmaat wat hem opviel in de berichtgeving over sport.
 

The King of Sports

Insiders weten dat ik een cricketliefhebber ben en dat die sport me nog nader aan het hart ligt dan de edele voetbalsport waarin ik jarenlang mijn geld heb mogen verdienen. Tijdens mijn dienstverband bij de KNVB waren er weinig collega’s met wie ik mijn passie kon delen, maar gelukkig wisten Hagenezen als Mario van der Ende en Dick Jol precies hoe de vork in de steel zat als de prestaties van HBS, HCC of Quick aan de orde kwamen. Sportieve veelvraten Wim van Hanegem en Rinus Israël wisten er ook iets van en tijdens een ochtendwandeling op een wedstrijddag van het Nederlands elftal vroegen internationals Dennis Bergkamp en Giovanni van Bronckhorst, die toen in Engeland de kost verdienden, me om een korte uitleg van het spelletje dat ze de godganse dag op televisie voorbij zagen komen. Ze waren op de hoogte van mijn voorliefde en ik deed een even verwoede als simplistische poging (‘je hebt twee ploegen van elf spelers en wie de meeste punten maakt wint de wedstrijd’), maar of de diepere boodschap is blijven hangen durf ik te betwijfelen.

Enkele maanden voor het WK voetbal in 1998 kreeg ik bondscoach Guus Hiddink zover dat hij bij mijn cricket- en voetbalclub Excelsior ’20 in Schiedam een praatje kwam houden voor de verzamelde sponsors. Zijn optreden was een tegenprestatie voor een periodieke column die ik uit zijn naam schreef voor het Duitse voetbalblad Kicker. Toen ik tijdens het WK 2006 in Duitsland als media-adviseur namens FIFA ruim drie weken mocht optrekken met de ploeg van Trinidad en Tobago waarvan Leo Beenhakker bondscoach was, gingen de gesprekken vaker over cricket dan over voetbal. Met de ballen, pionnen en hesjes ging naar elke training ook een tas met cricketspullen mee zodat vedette Dwight Yorke en zijn ploeggenoten na afloop een balletje konden slaan. Het was de mannen met de paplepel ingegoten en een aantal spelers had serieus moeten denken over de keuze tussen een carrière in voetbal of in cricket.   

In journalistenland is de kennis van cricket groter dan je doorgaans merkt. Matthijs van Nieuwkerk schijnt een liefhebber te zijn, Jack van Gelder (AFC en ACC) weet er het zijne van, net als zijn Ziggo-collega John van Vliet, chef-sport van het NRC Rob Schoof was een talentvolle speler en namens Voetbal International kijkt Feyenoord-watcher Martijn Krabbendam geïnteresseerd op als hij een tussenstand hoort van 63 voor 2 na 18 overs.
 
Verder is de kennis van cricket bij het overgrote deel van de Nederlanders summier. ‘Cricket? Dan moet je toch met een hamer een bal door van die poortjes slaan?’ is een vaak gehoorde samenvatting van een leek. De onverschillige sportliefhebber kun je meer dan eens horen zeggen dat cricket de sport is van mannen in het wit die voortdurend theedrinken. Dat was ooit zo, maar die tijd is inmiddels lang voorbij. Zelfs in Nederland dragen de cricketers van alle niveaus gekleurde pakken en grijpen ze eerder naar een sportdrankje dan naar thee met een plons melk. Dat is tijdens de wedstrijd, want na wedstrijden vloeit het bier nog steeds rijkelijk.
 
Afgelopen weekeinde begon in Dubai, Oman en de Verenigde Arabische Emiraten het WK T20. De twaalf beste cricketlanden strijden om de titel in een compact format dat het laatste decennium de populairste vorm van cricket is geworden. Teams spelen relatief korte wedstrijden waarin inventiviteit van de slaglieden (batsmen) en werpers (bowlers) voor talloze innovaties heeft gezorgd waarvan het publiek wereldwijd smult. Een reverse sweep (vergelijkbaar met een backhand in hockey) en een scoop (waarmee de slagman de toegeworpen bal over zijn eigen hoofd en dat van de achtervanger verlengt) zijn technische hoogstandjes geworden. Bowlers die de bal doorgaans hard gooien hebben als tegenwapen een langzamer geworpen bal ontwikkeld die ze met dezelfde actie gooien als hun gebruikelijke worp. Zo proberen tegenstanders elkaar voortdurend af te troeven op een manier die tien jaar geleden ondenkbaar was en die de oerconservatieve en op klassieke techniek gestelde cricketliefhebber wel eens pijn aan de ogen doen. Lange halen, snel thuis, is het devies. Alle grote landen hebben inmiddels hun eigen korte competitie waarvoor de beste spelers van de wereld voor veel geld worden vastgelegd.

Nederland keek de afgelopen jaren uit naar een plaats in dit modernistische en kleurrijke circus, dat ook nog eens behoorlijk rendabel is voor de deelnemers. Ierland en Namibië gooiden de deur naar het eindtoernooi echter hard en snel dicht, waarna Sri Lanka, een paar kilo zout in de toch al zo schrijnende wond wreef. De afgang was compleet: afgedroogd, opgerold en in mootjes gehakt.
 
Als op 14 november de finale wordt gespeeld heeft de tv-kijker in Nederland geen seconde cricket gezien en zijn de goedwillende cricketmissionarissen weer terug bij af. ‘Nee, nee, niet met die hamer en die poortjes. Ik bedoel cricket.’

Rob de Leede