Hans Koeleman is voormalig topatleet die in 1984 en 1988 meedeed aan de Olympische Spelen. Koeleman is in de Verenigde Staten geschoold als historicus, hij studeerde aan de Clemson University en de University of Southern California. Hij werkte later als brand manager bij Nike en is momenteel als docent verbonden aan de International Sport Management School van De Haagse Hogeschool. Tevens is hij oprichter en hoofdredacteur van het nieuwe literair hardloopmagazine Mystical Miles waarvan in het voorjaar 2021 de eerste editie is uitgekomen. Koeleman schreef twee boeken - 'Het Blauwe Uur' en 'Olympiërs' - en toerde samen met Bram Bakker en Abdelkader Benali langs diverse Nederlandse theaters met de voorstelling ‘Wat beweegt de hardloper?’ Voor Sport Knowhow XL becommentarieert Hans Koeleman zo nu en dan wat hem opviel in de berichtgeving over sport.

Gezegend, maar wat doen we morgen..?

Op zondag 5 september liep ik in alle vroegte over het strand bij Schoorl en verbaasde me voor de zoveelste keer hoe verschrikkelijk mooi ons land kan zijn. Het was windstil, de zee was blauw, de zandverstuivingen leken witter dan ik ze ooit gezien had, de zon scheen en de weinige mensen die je om half acht tegenkomt waren blij. Een sprookje. Dertig kilometer naar het zuiden was men bij een ander strand ook bezig een sprookje te realiseren: de GP van Zandvoort, waar de hoop en verwachting was dat Max Verstappen voor afgeladen oranje tribunes zou gaan winnen.

Als je maar hard genoeg droomt, komen alle dromen uit.

Ik was blij dat Verstappen won, nog blijer dat Botic van de Zandschulp op de US Open de kwartfinales haalde. Wat een dag, dacht ik. Ik was tegen Zandvoort en heb helemaal niets met tennis. En toch balde ik mijn vuist toen de score van de vijfde set – ‘6-1’ - in beeld kwam.

Aan het einde van mijn run, terugkomend in het dorp Schoorl, zag ik loopgroep na loopgroep de duinen ingaan, bosjes mountainbikers de paden inrijden. Wat zijn we gezegend, dacht ik ineens, dat we in dit land leven dat zo mooi is, waar zovelen aan sport doen. Wat zijn we gezegend met een infrastructuur die er voor zorgt dat er maar zes landen op aarde zijn die op de Olympische Spelen meer gouden medailles halen (vier, als je naar Paralympische Spelen kijkt). Louis van Gaal is terug en het komt weer goed met Oranje. Iedereen die ooit op Papendal of Zeist is geweest zal moeten toegeven dat deze centra pareltjes van sportfaciliteiten zijn, plekken waar buitenlanders zich vergapen. Vorige week, toen ik de JO16-1 van AFC IJburg looptraining gaf, zag ik strakke velden zonder een stukje vuil waar gezonde fitte jongens in uniforme trainingstenues tegen ballen trapten, vrolijk aangemoedigd door een batterij aan trainers die met kleurrijke pilonnetjes liepen. En zo zijn er alleen in Amsterdam al nog tientallen clubs.

Gezegend. Gezegend. Laat de Nederlandse sportwereld zich elke dag realiseren hoe gezegend we zijn. We kankeren over bestuurders dit of dat, geloven dat Wouter Bos er bij de KNWU echt helemaal niks van gaat bakken, vinden van alles van NOC*NSF, geloven dat er nog veel te veel, vooral te dikke, mensen nog steeds niet aan sport doen, maar als we alles overzien en eens bij de buren over de grenzen gaan kijken, dan moeten we ons realiseren dat we misschien wel sportland nummer 1 op aarde zijn. Echt wel.

En juist daarom had Zandvoort niet mogen plaatsvinden. Als je zo goed bent, als mensen met kennis van sport over de hele wereld zich afvragen wat die Nederlanders aan het doen zijn, hoe ze dat aan het doen zijn, als je in de ogen van velen een voorbeeld bent van hoe het kennelijk ook kan, wees dan een voorbeeld, neem dan die leiderschapspositie en verantwoordelijkheid die komt met de beste te zijn. En kijk naar voren, ga het ruige en onzekere pad de toekomst in. Kijk niet teveel achterom, dat houdt op, en weet dat de anderen uiteindelijk echt wel volgen.

Hoe mooi had het kunnen zijn als Nederland 'nee, gaan we niet doen' had geantwoord op het verzoek de GP van Zandvoort weer tot leven te brengen. 'Nee, wij kijken liever naar morgen en niet naar gisteren of vandaag.' Klimaatverandering is echt niet meer te ontkennen (zeker niet deze ochtend toen bekend werd dat 200 vooraanstaande medische tijdschriften wereldleiders wederom oproepen meer tegen klimaatverandering te doen). Zandvoort zal die klimaatverandering niet in een stroomversnelling brengen, de zandhagedis en rugstreeppad overleven het echt wel, al zullen ze met stress en een burn-out zitten, maar daar gaat het eigenlijk niet om. Het is de boodschap die je als land overbrengt, het signaal dat je afgeeft aan anderen. 'Nee, wij doen niet aan GP's en wij gaan een heleboel andere dingen ook niet meer doen. En veel nieuwe dingen weer wel. Want wij kijken vooruit. Geen idee hoe we dit allemaal gaan managen, maar volg ons en het komt goed.'

Zandvoort kwam er wel. Wellicht dankzij wat lobbywerk want dat kunnen de Oranjes goed, weten we sinds kort van Jurryt van de Vooren. Wellicht kwam Zandvoort er ook door de nogal primitieve gedachte dat volksvermaak boven cultuur en kunst staat.

Maar desondanks: we zijn gezegend. Echter, er is nog zat werk te doen, vooral naar binnen kijken en reflecteren, primitieve oer-gewoontes langzaam maar vastberaden afschudden. Maar ook dat hoort bij sport. Eens komt het goed.

Hans Koeleman