Hans Koeleman is voormalig topatleet die in 1984 en 1988 meedeed aan de Olympische Spelen. Koeleman is in de Verenigde Staten geschoold als historicus, hij studeerde aan de Clemson University en de University of Southern California. Hij werkte later als
brand manager bij Nike en is momenteel als docent verbonden aan de International Sport Management School van De Haagse Hogeschool. Tevens is hij oprichter en hoofdredacteur van het nieuwe literair hardloopmagazine
Mystical Miles waarvan in het voorjaar 2021 de eerste editie is uitgekomen. Koeleman schreef twee boeken - 'Het Blauwe Uur' en 'Olympiërs' - en toerde samen met Bram Bakker en Abdelkader Benali langs diverse Nederlandse theaters met de voorstelling ‘Wat beweegt de hardloper?’ Voor Sport Knowhow XL becommentarieert Hans Koeleman zo nu en dan wat hem opviel in de berichtgeving over sport.
Meesters maken
Ik veronderstel dat ik de enige niet zal zijn die zich afvraagt wat Kiki Bertens straks in Tokio gaat doen. Ze gaat binnenkort stoppen, kan het niet meer opbrengen, heeft dit jaar pas een paar wedstrijdjes gewonnen (vraag niet van wie), werd op Roland Garros door de nummer 73 van de wereld in de eerste ronde verslagen en vloog er ook op Wimbledon in het dames enkel, damesdubbel en gemengd dubbel al na één keer spelen uit.
In de media lees ik berichten als ‘dit gun je haar niet’. Alsof iemand anders dit haar aangedaan heeft. Ligt volgens mij toch echt aan haarzelf. Kennelijk gelooft ze er zelf niet meer in. Maar als Wimbledon je niet kan opladen, waarom ga je dan wel naar een, voor tennissers, secundair toernooi als de Olympische Spelen? Ik moet dan denken aan sporters die het net niet gered hebben en thuis zitten en denken aan die paar seconden of dat ene moment en die dan de televisie aanzetten en tennis zien. In ieder geval, ik gun Kiki Bertens een gouden medaille straks, maar heb mijn twijfels. Overigens verwacht ik dat ze binnen anderhalf jaar weer een comeback maakt. ‘Het kriebelt weer’, zal de kop in de krant zijn.
"Is niet elke goede trainer, in welke sport dan ook, iemand die ‘betere mensen maakt’? Is dit niet de legacy die een trainer nalaat, naast de eventuele prijzen?"
Veel fascinerender was de afgelopen week was het gepraat en geschrijf over ‘trainers’. Trainer Vincent Wevers mag niet mee naar Tokio, zegt een rechter, aan het eind van een saga waar nog eens een film van gemaakt gaat worden, zeker als een van zijn dochters met een gouden plak thuiskomt. Trainer Frank de Boer, ooit door José Mourinho in een driftbui afgeschilderd als de ‘slechtste manager in de geschiedenis van de Premier League’ werd van alles verweten, maar weinigen bedenken dat de man die hem daar in de eerste plaats neergezet heeft, Nico-Jan Hoogma, daarvoor aangerekend moet worden. Als iemand zo duidelijk het intellect mist om complexe strategische en tactische vraagstukken aan te pakken, had je gehoopt dat dit voor een zo belangrijke functie als bondscoach in een voorstadium al eens getest zou zijn.
Trainer Kasper Hjulmand van het Deense voetbalteam werd in een krant beschreven als een ‘coach die van voetballers betere mensen maakt.’ Dit is veel interessanter dan het geleuter over Frank de Boer en zijn mogelijke opvolgers. Maar is niet elke goede trainer, in welke sport dan ook, iemand die ‘betere mensen maakt’? Is dit niet de legacy die een trainer nalaat, naast de eventuele prijzen? Is elke goede trainer ook niet een mentor, een goeroe, een Meester, een Profeet uit Kahlil Gibran?
Trainer Vince Lombardi, de man waar elke Amerikaanse trainer, in team- of individuele sporten, zich in meer of mindere mate aan spiegelt, zei eens dat ‘a quality of a person’s life is in direct proportion to their commitment to excellence. Regardless of their chosen field of endeavor.’ Voor hem was sport een middel om betere mensen te maken; niet om streberig over lijken te gaan, maar door hen te leren perfectie na te streven als mens. En dat lukte hem, reden dat nu, vijftig jaar na zijn dood, zijn naam nog steeds met respect uitgesproken wordt.
"Helpen die medailles om ‘betere mensen’ en en passant een ‘beter land’ te maken? Zou NOC*NSF naast ‘medailles vergaren’ ook niet ‘Meesters maken’ als doelstelling moeten hebben?"
Dit voorjaar verloor de Nederlandse hardloopwereld binnen vier maanden drie trainers die ik, met betraande ogen, als Meester zou willen betitelen: Wim Verhoorn, Kees Koppelaar, Haico Scharn. Ik salueer hier naar hen, en met hen naar al die andere trainers die in stilte hun sporters trainen, velen onbekend, maar daarom niet minder goed, die bezig zijn ‘betere mensen’ te maken. En dan als laatste, voordat we op vakantie gaan: straks denderen we in Tokio weer het Top 10 van het medailleklassement binnen. Mooi zo. Maar helpen die medailles om ‘betere mensen’ en en passant een ‘beter land’ te maken? Zou NOC*NSF naast ‘medailles vergaren’ ook niet ‘Meesters maken’ als doelstelling moeten hebben, Meesters die vervolgens het land intrekken om dromen te starten en helpen werkelijkheid te worden? Meesters die een legacy nalaten en lang na hun dood nog steeds op handen gedragen zullen worden?
Hans Koeleman