Hans Koeleman is voormalig topatleet die in 1984 en 1988 meedeed aan de Olympische Spelen. Koeleman is in de Verenigde Staten geschoold als historicus, hij studeerde aan de Clemson University en de University of Southern California. Hij werkte later als brand manager bij Nike en is momenteel als docent verbonden aan de International Sport Management School van De Haagse Hogeschool. Tevens is hij oprichter en hoofdredacteur van het nieuwe literair hardloopmagazine Mystical Miles waarvan in het voorjaar 2021 de eerste editie uitkomt. Koeleman schreef twee boeken - 'Het Blauwe Uur' en 'Olympiërs' - en toerde samen met Bram Bakker en Abdelkader Benali langs diverse Nederlandse theaters met de voorstelling ‘Wat beweegt de hardloper?’ Voor Sport Knowhow XL becommentarieert Hans Koeleman zo nu en dan wat hem opviel in de berichtgeving over sport.

Nieuwe heldin

Mijn Feyenoord-hart neigde ernaar om het in deze column over Lucas Pratto te hebben, de Argentijnse huurling over wie zes maanden geleden iedereen met een klein beetje voetbalkennis al had voorspeld dat hij geen succes zou worden. Tweeëndertig jaar oud, net iets te zwaar, komend van de grote club River Plate uit het zonnige Buenos Aires. Heeft zo’n man nog wel honger? Wil zo’n speler zich wel elke dag afmatten om in druilerig Rotterdam bij een club in crisis, in een voor hem onbeduidende competitie te gaan excelleren? ‘De Beer’ was geen succes bij Feyenoord en in de wedstrijd afgelopen zondag tegen Ajax, waar hij zich met een aantal goals en een overwinning toch nog onsterfelijk had kunnen maken, brak hij ook nog eens zijn voet. 

Ik wil het hier over iemand anders hebben. Het stukje over haar olympische droom die in duigen viel stond als een terloops paragraafje in de krant. O ja, dat moeten we wel even vermelden, dachten de redacties. Vind maar ergens een klein leeg stukje en plaats het daar. En anders maar niet. Het deed me denken aan die korte berichten over auto-ongelukken waarbij een dode is gevallen: je leest over welke snelweg, de oorzaak (soms) en de leeftijd en geslacht van het slachtoffer. Dat is het dan. Koel en feitelijk, emotieloos, alsof het om de koers van aandelen ging. ‘Het aandeel ABN AMRO heeft twee cent in moeten leveren. Volgende bericht.’ 

Jessica Blaszka leeft gelukkig nog wel, maar de vluchtige mededeling die vertelde dat de enige Nederlandse worstelaar van internationaal niveau zich niet wist te plaatsen voor Tokio greep mij wel aan. Ik heb wel iets met worstelen. Op de Clemson University in Amerika waar ik studeerde waren wij, de langeafstandslopers, met de worstelaars altijd de buitenbeentjes. We kregen weinig aandacht binnen de school, we zagen er altijd vermoeid uit, hadden geen geld, waren eenlingen, werden niet serieus genomen. De worstelaar begreep de loper en de loper begreep de worstelaar. We deelden onze laatste dollar om een pizza te kopen en die samen op te eten. 

Blaszka gaat niet naar Tokio en ik had dit haar graag gegund. Goed, ze deed in Rio wel mee, zes minuten slechts, en wist dat ze veel beter kon. Tokio dan. Vijf jaar trainen, een sport beoefenend die iedereen kent maar weinigen snappen, een sport waar echt niemand om maalt (een oer-olympische sport, beste lezer), bijbaantjes zoeken, verkassen naar Zweden (omdat daar kennelijk wel worstelaars van niveau zitten), jezelf afbeulen, met trillende benen naar bed gaan, met trillende benen weer wakker worden, dag in dag uit, op de dagen voor een toernooi jezelf verhongeren om op het juiste gewicht te komen, helemaal alleen want je hebt geen rechtsback die je fouten als middenvelder kan corrigeren, helemaal alleen sta je dan op de mat, helemaal alleen ga je het gevecht aan en helemaal alleen verlies je en helemaal alleen blijf je straks thuis terwijl de rechtsback, die eigenlijk helemaal niet zo goed is, maar ja er is geen betere dus…, wel mag gaan, het vliegtuig in, samen met die grote koffer vol mooie kleren en die olympische blazer en hoed en weet ik wat allemaal. 

Jessica Blaszka blijft thuis. Ze heeft niet aan de strenge eisen voldaan en dan zijn we hard. Ik snap dat natuurlijk wel. Ooit mocht ikzelf eerst niet, en een paar dagen later weer wel. We moeten niet iedereen sturen, het zijn wel de Olympische Spelen, het meest magische en mythische en mystieke sportevenement ooit bedacht. We sturen niet zomaar iedereen. Maar toen ik in de kranten dat zeer beknopte stukje van drie regels las, moest ik denken aan het drama achter de woorden. Ik ken Jessica Blaszka niet, maar kan me voorstellen dat ze voor even dacht ‘en wat nu?', een vraag waarop ze waarschijnlijk het antwoord niet zomaar kon vinden. Het waren drie regeltjes in de krant, maar de woorden creëerden voor mij een nieuwe heldin.

Hans Koeleman