Theo Reitsma (1942) versloeg voor de NOS voornamelijk voetbal, atletiek, honkbal en boksen. Hij gaf het commentaar bij onder meer 7 WK-voetbalfinales. Tijdens het WK voetbal van 1986 zag Reitsma als één van de weinigen direct dat Maradonna in de kwartfinale Engeland-Argentinië hands maakte voor hij scoorde, iets wat pas bleek na vele tv-herhalingen daarna. Zijn bijnaam was dan ook 'arendsoog'. Hij gaf zijn commentaar in zo weinig mogelijk woorden. 'Je hoeft niet te vertellen wat de kijker zelf ziet'. Theo Reitsma - die in 2004 de Ere Zilveren Nipkowschijf ontving - heeft zijn carrière samengevat in het boek ‘Dit is een goed stel hoor – 50 jaar sportgeschiedenis’. Voor Sport Knowhow XL becommentarieert hij zo nu en dan wat hem opviel in de berichtgeving over sport.

Bikini

Het is even een issue geweest: wat trek ik aan wanneer ik in Qatar mijn wedstrijden beachvolleybal speel. In de Volkskrant werd vorige week de vraag gesteld en uitgesponnen door Madelein Meppelink. Na haar terugkeer uit het land waar zij met Sanne Keizer om de Katara Beach Volleyball Cup had gespeeld bleek de bikini toch de businessdress te zijn geweest. Het had er even om gespannen of het gastland dergelijke kledij als godsdienstschending zou zien. Moest je eigenlijk, omdat je gast was, het bovenlijf niet geheel bedekken en de bovenbenen eveneens. Het was een druk besproken vraag geworden. Uiteindelijk niets daarvan, gewoon in je bikini naar het zand. Goed dat dit volleybaltoernooi in dat vreselijke land uiteindelijk zo is gespeeld zou je bijna zeggen. Zo hebben we immers eens even in die contreien met schendingen van mensenrechten laten zien hoe slecht het daar wel is. Maar wat te denken van de wereldvolleybalbond die een van de toernooien in de World Tour uitgerekend in Qatar liet spelen. Trouwens het ene na het andere sportevenement speelde zich de laatste tijd in Doha af. Het geld dat door wereldbonden is opgehaald, stinkt dat? Die vraag speelde de laatste maanden niet echt.

De discussie die wel in trek is gaat over het wereldkampioenschap voetbal volgend jaar. Toegekend aan Qatar aangezien de toenmalige Franse president Sarkozy dat door zijn FIFA-maatje Michel Platini liet regelen. Het was zakelijk voor Frankrijk van groot belang. Michael van Praag heeft dit kortgeleden met zijn kennis als FIFA-bestuurder opgedaan nog eens uitgelegd.

En nu, de roep om een boycot begeleidt de spelers naar Zeist bij de voorbereiding op kwalificatieduels. De omstandigheden voor bijna twee miljoen arbeidsmigranten zijn ronduit slecht liet 'mijn' Amnesty International in voetbalblad VI weten. Om vervolgens te laten doorklinken dat een boycot alleen de arbeidsomstandigheden niet verbetert. De KNVB heeft het als oplossing omarmd. Druk uitoefenen, geregeld protesteren dat is het statement zoals dit weekend gehaast lijkt te zijn geformuleerd. Vergelijkbaar met Sigrid Kaag die in de aanloop naar de verkiezingen op de vraag 'moet Nederland wegblijven' aarzelend 'ja, misschien' liet doorschemeren. Om als demissionair minister vervolgens een handelsmissie naar Qatar op te schorten. Zal het bij de onderhandelingen voor een nieuwe regeringsploeg aan de orde komen? Zesduizend immigranten die stierven bij het bouwen van de stadions? Wat moeten we nu met ons vingertje, met ons geweten. Erheen en druk uitoefenen op alles wat slecht is, lijkt de conclusie. En dan zijn de Olympische Winterspelen volgend jaar ook nog in China. Kan dat door de beugel?
Nog eens even terug naar het beachvolleybal. Een aantal jaren geleden ontmoette ik in Lausanne de voorzitter van de internationale volleybalbond, de Braziliaan Ary Graça. Een ogenschijnlijk leuke zeventiger die in 2012 was gekozen. Uit dat jaar stamt ook een reglement over de kleding van de speelsters. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de sexy uitstraling van dit protocol uit zijn koker kwam. Hij had het daar in de olympische stad ook nog even over een Nederlandse vertegenwoordigster op bestuur niveau, waarvan hem de naam was ontschoten. Hij schatte haar hoog in, maar te weinig bereid tot compromissen. Je moest toch ook kunnen relativeren, inschikkelijk zijn en soms accepteren wat je eigenlijk niet wilde, vond hij. Zo werkt dat.

Theo Reitsma