2018, een bijzonder sportjaar, net als alle andere. Terugkijken is meestal zinloos omdat het duidelijk is dat we de lessen uit het verleden toch niet leren. Kijk daarom vooruit naar 2018. Wat zullen we nu al gaan missen in 2018, in willekeurige volgorde:

• ons nationale elftal, niet al te lang geleden onze nationale trots, op het WK voetbal;
• een Nederlandse voetbalclub die echt serieus meetelt, al was het maar op Europees niveau;
• de onnavolgbare Appie Nouri;
• Max Verstappen op het Sportgala (op vakantie);
• een totale boycot van het WK voetbal om het Russische sportsysteem te treffen in plaats van alleen de Russische sporters;
• een doping-positief-loos jaar (ik kon het niet laten);
• Usain Bolt die soeverein de 100 meter wint;
• Mo Farah die hetzelfde doet op de 5 en 10 km;
• snerende opmerkingen over vrouwenvoetbal;
• de volle stadions die we vroeger nog wel eens zagen bij hetzelfde evenement; 
• lichamelijk opvoeding op school.

Sport is de belangrijkste bijzaak van de wereld, grotendeels vanwege de emoties die het met zich mee kan brengen. Verdriet bij verlies, vreugde bij winst, verrassing bij iets onverwachts, frustratie, liefde, noem het maar op. Wedstrijdsport heeft het zeker in zich om alle deze emoties in ons los te maken. Uiteindelijk moeten we beseffen dat deze emoties zeer tijdelijk zijn. 

Hoe dan ook, Netflix kijken
Het verdriet over het verlies van een wedstrijd, van je favoriete club of van je eigen kind, wordt goedgemaakt door de spetterende overwinning van volgende week. Ieder weekend gaat de ene helft van de spelers, sporters, coaches en ouders met een sip gezicht naar huis om Netflix te kijken en gaat de andere helft met een vrolijk gezicht naar huis om naar Netflix te kijken. En volgende week zijn de rollen weer omgekeerd. Prachtig! 

Sport is de smaakmaker in ons veelal voorspelbare leven en onze drukke agenda’s. Topsport is duidelijk, wie het eerst over de finish komt, heeft gewonnen. Sport trekt een duidelijke streep tussen zij en wij, zelden worden 'goed' en 'kwaad' zo duidelijk afgetekend. Ja, sport is een conflictmodel. Als iemand anders die gouden medaille of Cup wint, kan jij dat niet doen. Er is tenslotte maar één gouden medaille of Cup te verdelen. Jouw winst is mijn verlies en andersom. Het is niet voor niets dat sport en oorlog takken zijn van dezelfde boom. Strijd tussen twee partijen in geciviliseerde vorm gegoten. Of de strijd tegen de klok of de zwaartekracht, eveneens lastige tegenstanders, die eigenlijk altijd winnen. 

Dit zijn de zaken die we soms liever uit het oog verliezen als we naar sport kijken of eraan deelnemen. En maar goed ook. Sport is te waardevol om te lang stil te blijven staan bij alle negatieve bijverschijnselen ervan. Geniet ook in 2018 met volle teugen van de schier eindeloze hoeveelheid sport die ons ter beschikking staat.

Henk Kraaijenhof is performance consultant bij zijn eigen bedrijf Vortx en guest lecturer aan de Shanghai University of Sport. Eind vorig jaar verscheen zijn boek 'What we need is speed'. Eerder was Kraaijenhof atletiekcoach van o.a. Nelli Fiere-Cooman, Merlene Ottey, Troy Douglas en Letitia Vriesde. Verder was hij consultant van de Engelse rugbybond, coördinator van de krachttraining van het Nederlands herenhockeyteam, conditietrainer van o.a. tennisser John van Lottum en tennisster Mary Pierce, consultant bij voetbalclub Juventus en bondstrainer van de KNAU bij de heren, dames en junioren. Kraaijenhof is ook één van de oprichters van NLcoach, de belangenbehartiger van trainers en coaches. Voor blogs van zijn hand op zijn eigen site zie hier.