Ik ben een trouwe fan van Veronica Inside en De Oranjezomer, tv-programma’s met vast aan tafel Wilfred Genee, René van der Gijp en Johan Derksen. Zin en onzin worden er in hoog tempo afgewisseld en dat noopt sowieso tot denken, nooit verkeerd. Tijdens de voor het Nederlands voetbalelftal desastreus verlopen EK kwam de smartphone van Memphis Depay ter sprake. De 'vedette' was doodleuk druk met zijn smartphone bezig TIJDENS een uitlooptraining na een wedstrijd. Als ex-coach was ik verbijsterd. Normen, waarden en gebruiken zijn aan het veranderen - zowel in de (top)sport als in de alledaagse maatschappij - maar deze idiotie had ik nog niet verwacht.
Kennelijk keurde de coachingstaf van Oranje - toch geen koekenbakkers, denk ik - dit goed. Maar ook René van der Gijp vond het doodnormaal, het leven van de hedendaagse moderne mens werd tenslotte beheerst door zo’n ding. Je moet nu eenmaal met je tijd meegaan, was vermoedelijk de populaire achterliggende gedachte.
Maar Is dat altijd zo? Moet je ook met slechte of immorele zaken meegaan? Is bijvoorbeeld een messentrekker in je team wenselijk? Waar ligt de grens?
"Met het toestaan en gebruik van een smartphone - nota bene uitgevonden om te communiceren! - is er nauwelijks rechtstreekse onderlinge communicatie mogelijk"
Inderdaad bezit een groot aantal mensen een smartphone en veel van hen zijn er verslaafd aan, vooral de jeugd. Een smartphone op zich is natuurlijk niet weg te denken uit onze huidige samenleving, maar het overmatige gebruik heeft vele nadelen: in het dagelijkse leven vervagen waardevolle sociale contacten en op school is concentratie op de leerstof onmogelijk. Met die, en nog andere, nadelen meegaan? Nee, dank u.
Terug naar de (team)sport, over de maatschappelijke implicaties moeten sociologen en filosofen zich maar buigen. Een van de belangrijkste componenten van het teamproces is communicatie, verbaal en non-verbaal. Zonder die communicatie is een team geen team meer en zijn er geen optimale relaties tussen de medespelers en de coach mogelijk. Met het toestaan en gebruik van een smartphone - nota bene uitgevonden om te communiceren! - is er nauwelijks rechtstreekse onderlinge communicatie mogelijk.
Het enige wat bij mij - als topsportcoach - telde was de absolute stelling: goed is goed en slecht is slecht. Veel coaches laten zich beïnvloeden door hun omgeving (publieke opinie, spelers, voorzitter, enz.) en komen dan tot een compromis, dat altijd afbreuk aan die stellingname doet. Een compromis is meestal een slechtere optie.
Het gebruik van een smartphone in een teamsituatie is gewoon in absolute zin slecht, dus het moet daar uitgebannen worden. Om die reden waren bij mij tijdens teamsamenkomsten (training, in de sporthal en de kleedkamer, tijdens het gezamenlijke eten, enz.) de smartphones en koptelefoons taboe. Een compromis was er niet. Door die principiële opstelling kreeg ik automatisch al een concurrentievoordeel op mijn tegenstanders, die dus niet voor de beste optie gingen. We werden vaak kampioen…
Ton Boot
In 2000 werd Ton Boot door de Volkskrant uitgeroepen tot de beste Nederlandse sportcoach van de twintigste eeuw. In 2004 werd hij door NOC*NSF gehuldigd als sportcoach van het jaar. Zeven keer was Ton Boot basketbalcoach van het jaar en in 1982 werd hij uitgeroepen tot de beste coach van de Jones Cup, het WK voor clubteams.
Eind 2020 verscheen ter gelegenheid van zijn 80e verjaardag zijn boek 'Voorkom de crisis - de methode Ton Boot'. Daarin gaf hij lezers een bijzonder inkijkje in zijn manier van werken gekoppeld aan het thema ‘het voorkomen van de negatieve spiraal’.
Jarenlang schreef Ton Boot wekelijks een column voor De Telegraaf, waarin hij met zijn kritische blik de sportwereld in het algemeen en sportcoaches in het bijzonder op zijn karakteristieke manier een spiegel voorhield. Dat werk zet hij nu voor Sport Knowhow XL voort, onder de noemer 'Coach's corner'.