door: Saskia Licht
Elke dinsdagochtend stap ik zo rond kwart voor negen in Hengelo (O) in de auto om naar Hilversum te rijden. Onderweg luister ik naar het weerbericht en kijk ik naar de lucht en de buitentemperatuur om in te schatten of het fietsweer is. Daar hoop ik altijd op, want ik doe mijn vader, Dick Wories 99 jaar, geen groter plezier dan met een tocht op de duofiets. Dat is een fiets voor twee personen waarbij je niet achter elkaar maar naast elkaar zit, gelukkig ook nog eens electrisch ondersteund.
Sinds twee, drie jaar fietst mijn vader niet meer op een solofiets 'Het is mij ontraden om nog te fietsen, dus daar houd ik mij dan maar aan', zegt hij met hoorbaar ongenoegen. Hij deed het namelijk altijd met zoveel plezier, maar maculadegeneratie maakt langzaam blind en daarmee zelfstandig fietsen onverantwoord. Bovendien wordt zijn geheugen zo slecht, dat hij snel zou verdwalen.
In Hilversum drinken we eerst koffie en dan is het de vraag of we de duofiets gaan ophalen bij het wijkcentrum en waar we heen zullen fietsen. Soms heeft mijn vader die opgroeide in het Gooi, een wens, bijvoorbeeld nog eens naar Oud-Valkeveen. En vaak bedenk ik iets. Een ritje naar Spakenburg om daar een visje te eten aan de haven, met onderweg het pontje over de Eem. Of, dichterbij huis, naar ’s Graveland voor cappuccino met appeltaart bij Brambergen. Onderweg lokt de duofiets bij andere fietsers en wandelaars alleen maar positieve reaties uit.
'Wat ziet dat er leuk uit', horen we dan. Bij moeilijke passages, schroom ik niet om willekeurige anderen om hulp te vragen. Laatst moesten we een steil dijkje op, voor ons te steil omdat ik te laat terugschakelde, en hielp een jongen van een jaar of veertien ons duwend de dijk op.
Tennis
Niet alleen fietsen was voor mijn vader zijn leven lang een grote passie. Tot een jaar of 85, toen zijn ogen te slecht werden, heeft hij altijd getennist. Ooit begon hij met tennissen, min of meer toevallig, omdat er drie tennisbanen waren vlakbij zijn ouderlijk huis in het Bussumse Spiegel. Toen hij in 1946 bij Philips in Hilversum ging werken, werd hij lid van LTC Hoogerheide, later werd hij de organisator van een wekelijkse tennisavond binnen, voor de wintermaanden.
Dubbelen was leuk, maar singelen eigenlijk leuker, vond hij. Dat kwam je vaker aan de bal. In plaats van het tennissen kwam het petanque, maar zo vertrouwde hij me regelmatig toe, 'dat is vergeleken met tennis maar een flauw spelletje'.
Als tiener had hij graag willen hockeyen, maar daar was in het vaderloze gezin in de jaren dertig geen geld voor, al mocht zijn zusje wel op hockey. Schaatsen, uiteraard alleen op natuurijs, dat kon wel. Alleen, met broer of zus, of met zijn moeder, die ook al zo graag fietste, zwom en schaatste.
"Buiten loopt hij graag een blokje om met zijn 'karretje', zijn benaming voor de onmisbare rollator"
Gymnastieken
In de dagopvang, waar hij een aantal dagen per week naar toe gaat, is gymnastieken zijn favoriete bezigheid. En daar doet hij iedereen versteld staan, zo veel kan hij nog met zijn lijf. Thuis is er geen traplift, hij loopt nog vrij moeiteloos de trap op en af, en om te douchen stapt hij met gemak in en uit het bad. Buiten loopt hij graag een blokje om met zijn 'karretje', zijn benaming voor de onmisbare rollator. Of met zijn vrouw op en neer naar de markt, anderhalve kilometer heen en weer terug, maar dan moet hij onderweg wel even zitten.
Toeval, dat hij zo ongelooflijk fit is voor zijn leeftijd? Nee natuurlijk, al dat bewegen, tennissen, fietsen, bergwandelen, heeft daar in hoge mate aan bijgedragen. Maar goede genen ook, zijn vader werd 90 jaar, zijn broer 96. En ik? Ik hoop nog een hele tijd door te kunnen gaan met onze wekelijkse tochtjes met de duofiets in het prachtige Gooi.
Sport Knowhow XL bestaat tien jaar. In het kader van dat jubileum plaatsen we tien uiteenlopende sportportretten van mensen uit tien verschillende leeftijdsklassen. Samen geven ze een mooi doorkijkje van sportief Nederland waarbij plezier en liefde voor de sport steeds doorklinken maar tegelijkertijd prestaties zeker niet onbelangrijk zijn en soms zelfs een hele voorname drijfveer vormen om een leven lang te sporten. Lees óók de verhalen van: