Het is 1 september 1972. Ik ben een paar geleden door mijn moeder gestimuleerd, op aanraden van onze huisarts, naar 'sport' gestuurd vanwege een te snelle lengtegroei en een scoliose. Oorspronkelijk had ik weinig trek in sport en was ik lid van De Jonge Onderzoekers, in plaats van een sportvereniging. Mijn vrije tijd besteedde ik aan lezen en experimenteren of zoals mijn moeder zei: 'Henk zit liever in een hoekje met een boekje'. Maar goed, atletiek, en met name hoogspringen dan maar, enigszins tegen wil en dank.
Op die 1 september was de olympische finale van de honderd meter heren in München op televisie en die finale werd tegen alle verwachtingen in gewonnen door de Rus Valeri Borsov (hij won later ook de 200 meter). Wat mij trof was dat de verslaggever vertelde dat Borsov een sprinter was 'gecreëerd was in het laboratorium' en dat hij werd getraind door een professor in de biologie (Valentin Petrovski). Dat is me altijd bijgebleven.
Ik besloot dan ook om tegen de zin van mijn trainer in de honderd meter te gaan lopen. Hij gaf me weinig kans om een goede honderd meter te lopen aangezien ik daarvoor volgens hem te lang zou zijn, namelijk 1.96 meter (precies even lang als Usain Bolt). En mijn trainer kon het weten, want hij had het Noordelijk record op de honderd meter.
Ik besloot toch alle beschikbare boeken en artikelen te kopen en te lezen om mezelf te gaan trainen voor de honderd meter en net als Petrovski nieuwe wetenschappelijke methoden te ontwikkelen. Ik verbeterde het record van mijn trainer tot 10,5 seconden.
Bondscoach
Om nog meer informatie te verzamelen besloot ik om ook cursussen bij de atletiekbond te volgen en binnen de kortste mogelijke tijd had ik alle mogelijke diploma’s. Ondertussen, het is dan 1976, werd ik gevraagd om voor een andere club een trainer op te volgen. Alweer met enige tegenzin, want ik was nooit van plan om andere atleten te trainen. Maar goed, dat was in ieder geval zo succesvol dat ik door de atletiekbond in 1980 werd gevraagd om bondscoach junioren voor sprint, horden en estafette worden. In die hoedanigheid ontdekte ik Nelli Cooman als potentieel kampioene en werd ook haar persoonlijke trainer.
"Geen van mijn atleten heeft tijdens hun sportcarrière onder mijn leiding een operatie ondergaan of een kampioenschap hoeven te missen wegens blessures"
Daarna was ik van 1981 tot 1986 bondscoach voor de dames sprint. Op de een of andere manier werd er altijd met een scheef oog gekeken naar mijn trainingsmethoden, die om onbegrijpelijke redenen controversieel genoemd werden. Terwijl de meesten van mijn critici geen enkel zicht hadden op wat we deden. Maar de resultaten spreken voor zich en ik durf er veel om te verwedden dat mijn atleten gezonder waren en zijn dan veel van hun collega’s; geen van mijn atleten heeft tijdens hun sportcarrière onder mijn leiding een operatie ondergaan of een kampioenschap hoeven te missen wegens blessures.
Internationale atleten
Na het bondscoachschap heb ik veertien jaar gewerkt met een groep internationale atleten: Merlene Ottey, Mary Onyali, Sandra Farmer-Patrick, Letitia Vriesde, Troy Douglas, Patrick Stevens en een groot aantal anderen. Geheel in de voetsporen van Petrovski namen we spierbiopsies, testten we hersengolven, namen bloed-, urine en speekselmonsters, hebben explosieve kracht en de 'vorm van de dag' gemeten.
Om voor mij onbegrijpelijke redenen zijn er vrijwel geen atleten of coaches die met deze methoden werken, maar dat hoeft ook niet. Voor mij is het trainen van topatleten - net als bij Borsov - een biologisch en psychologisch experiment, met inachtneming van de gezondheid en het welzijn van de sporter op lange termijn, met een adequaat evenwicht tussen wetenschap en ambachtsschap, een idee dat begon op 1 september 1972.
Henk Kraaijenhof is performance consultant bij zijn eigen bedrijf Vortx en guest lecturer aan de Shanghai University of Sport. Eind vorig jaar verscheen zijn boek 'What we need is speed'. Eerder was Kraaijenhof atletiekcoach van o.a. Nelli Fiere-Cooman, Merlene Ottey, Troy Douglas en Letitia Vriesde. Verder was hij consultant van de Engelse rugbybond, coördinator van de krachttraining van het Nederlands herenhockeyteam, conditietrainer van o.a. tennisser John van Lottum en tennisster Mary Pierce, consultant bij voetbalclub Juventus en bondstrainer van de KNAU bij de heren, dames en junioren. Kraaijenhof is ook één van de oprichters van NLcoach, de belangenbehartiger van trainers en coaches. Voor blogs van zijn hand op zijn eigen site zie hier.
Sport Knowhow XL bestaat tien jaar. In het kader van dat jubileum plaatsen we tien uiteenlopende sportportretten van mensen uit tien verschillende leeftijdsklassen. Samen geven ze een mooi doorkijkje van sportief Nederland waarbij plezier en liefde voor de sport steeds doorklinken maar tegelijkertijd prestaties zeker niet onbelangrijk zijn en soms zelfs een hele voorname drijfveer vormen om een leven lang te sporten. Lees óók de verhalen van: