De vraag van… Arno Havenga, bondscoach van het vrouwenwaterpoloteam
Aan... Ron Zwerver, oud-volleybalinternational en nu als volleybalcoach verbonden aan de Oregon State University

De vraag
Jij bent nu bijna een jaar actief als coach bij een universiteit in de USA. Een aantal van onze speelsters combineren studie en waterpolo in Amerika en twee maanden terug heb ik hen daar bezocht. Wat mij direct opviel was het enorme aantal sporters dat dagelijks op professionele wijze met hun sport bezig is, per universiteit net zoveel speelsters als wij in ons nationaal teamprogramma in Zeist hebben. Verder merkte ik dat kinderen op jonge leeftijd al min of meer gedwongen worden te presteren, sport is namelijk een middel om op de gewenste universiteit te komen, al dan niet met een scolarship. Wat zijn jouw ervaringen tot nu toe en denk jij dat deze prestatiedrang de reden is waardoor de USA altijd zo hoog scoort in sport? En wat kunnen wij verder leren van de Amerikaanse sportcultuur? Ik ben benieuwd hoe jij hier tegenaan kijkt.

Het antwoord  
Beste Arno, 
De universiteit waar ik werk - de Oregon State University - telt ongeveer 700 student athletes die dagelijks professioneel bezig zijn met hun sport en studie. We hebben zeventien verschillende sportprogramma’s in Corvallis. En de meeste sporters hebben een full scholarship. 

Op onze campus leven 25.000 studenten, waaronder een aantal duizend internationale studenten. Gemiddeld betaalt de student per jaar 40.000 euro als hij van buiten de staat Oregon komt en 25.000 euro als hij daar woont, en dat gedurende vier jaar. Dat is een hoop geld! Er zijn allerlei manieren om in aanmerking te komen voor een scholarship. Dat kan via je uitmuntende cijferlijst die je meeneemt vanuit je highschool of, zoals ik veel mee maak, je uitmuntende sporttalent. Wij hebben twaalf scholarships per jaar te vergeven in het volleybalvrouwenprogramma. En als je iemand een scolarship hebt beloofd is dat wel voor de volledige vier jaar!

Ik ben vanaf januari bezig met het recruiten van speelsters. Internationaal, maar vooral nationaal. Je weet niet wat je meemaakt. Een voorbeeld: laatst was ik twee weekenden in het Convention Center van Denver. Het eerste weekend was bedoeld voor 15- en 16-jarigen, het tweede weekend voor 17- en 18-jarigen. Only girls. Per weekend kwamen er een kleine zevenhonderd teams op af! Er lagen 120 volleyballcourts op een oppervlakte van drie keer de RAI. De teams bestonden uit gemiddeld twintig personen, waaronder speelsters, trainers en ouders. Die worden allemaal ingevlogen, boeken minimaal twee hotelnachten, moeten 800 dollar aan inschrijfgeld betalen en moeten natuurlijk ook eten. Na twee weekenden hangt er een miljoen dollar aan de strijkstok van de organisatie.

320 universiteitsteams zoeken naar goeie speelsters
Met andere woorden, highschool sports is big business. Een ouder is gemiddeld zevenduizend dollar kwijt aan een volleyballend kind. Als ik mij als University Volleyball Coach tussen de velden begeef voel ik de ogen van de ouders op me gericht. En ik ben niet de enige! Er zijn 320 universiteitsteams die zoeken naar goeie speelsters op het hoogste niveau (D1) en ze hebben allemaal twaalf scholarships te vergeven. Een divisie lager - de D2 - hebben 300 universiteitsteams gemiddeld 6 scholarships in de aanbieding. Reden te over voor ouders om te investeren in hun kind om zodoende een scholarship te bemachtigen ter waarde van gemiddeld 160.000 euro! 

De prestatiedrang op toernooien heeft zeker invloed op het scouten van talent. Ik werd ermee geconfronteerd dat alle scholarships tot 2018 al vergeven waren en dat ik dus naar talenten moest kijken die pas in 2019 van de highschool afkomen. Dat zijn nu dus 15-jarigen... Er kan een hoop gebeuren in drie jaar en bovendien moeten de talenten ook rijpen. Zoals je ook leest draait het meer om de scholarship dan om de sport. Sterker nog, sport is een middel om je studie te bekostigen. Laatst las ik in een artikel dat bij ons het gemiddelde salaris na voltooien van een studie 43.000 dollar per jaar is. 

De consequentie is dat - ook omdat er geen sportverenigingsleven bestaat - 98% stopt, nooit meer een bal aanraakt, gaat werken of zelfs al trouwplannen heeft. Dat ben ik als Europeaan niet gewend. Maar Arno, zoals je schrijft, presteren ze wel mondiaal. Dat heeft gewoon te maken met de grote aantallen.

Rendement
In de Amerikaanse volleybalwereld zijn er 320 teams die spelen op het hoogste niveau (D1). Dat zijn 320 team met gemiddeld 15 speelsters. Dat zijn 4.800 speelsters die gemiddeld vier jaar spelen. Uitloop per jaar is ongeveer 1.200 speelsters. Stel dat 98% stopt, dan houd je er 24 per jaar over die aan de overkant van de plas hun professionele loopbaan willen gaan beginnen. Er hoeven er per jaar maar twee echt goed te zijn en dan kan je daar tien jaar lang profijt van hebben als nationaal team. Jaar in, jaar uit!

Als wij op Papendal een selectietraining per jaartal houden komen we maximaal op een kleine 200 personen. Vergelijk dat eens met de uitstroom elk jaar van 1200 speelsters in de USA. Zes keer zoveel! En bovendien, die talenten die deze weg bewandeld hebben weten al wat zelfstandigheid is, zijn gewend aan grote afstanden afleggen, reizen, verschillende culturen, aanpassen, presteren op jonge leeftijd, selectiemomenten, presteren met volle tribunes enz. Er is volgens mij hier in de USA dus een bredere basis om op het hoogste olympische niveau constant te presteren, ondanks de - tot nu toe - incidentele prestatie (aanwezig op de Spelen na twintig jaar) van de Nederlandse volleybalvrouwen die in Rio vierde werden achter de USA.

Uithangbord
Wat wij kunnen leren van de Amerikaanse sportcultuur is dat deze cultuur wordt gevormd op de highschool en op universiteiten. Sport is het uithangbord van de scholen. Het is iets patriottisch. Kijk ons nu. Ze zijn trots op hun faciliteiten, je loopt in de schoolkleuren, zeker op vrijdag, zaterdag en zondag als de sportwedstrijden live op de televisie te zien zijn. Ook na je schoolperiode blijf je via een alumniclub verbonden. Als je wat voorstelt doneer je geld en wordt er wat naar je vernoemd. Van bankje tot stadion. Het is geen vrijwillige, goed bedoelde, op subsidie draaiende sportclub. Hier in Amerika is sport diep geworteld in het schoolsysteem en daar ben je trots op. Bovendien is het big business en droomt ieder sportieve ouder ervan dat zijn kind een scholarship kan verdienen.