De vraag van… Jos Ahlers, gepromoveerd psycholoog en samen met René Boender auteur van het boek 'Generatie Z - En de Vierde (Industriële) Revolutie'

Aan... Bram Bakker, psychiater die regelmatig met topsporters werkt

De vraag
Als we kijken naar coaches van teams, dan heb ik het idee dat sommige coaches alles van hun spelers willen weten, tot aan de verjaardagen van partners, ouders en huisdieren toe, terwijl andere coaches juist bewust afstand houden tot de privésituatie. Sommige coaches willen dus bewust onderdeel zijn van de sociale omgeving van hun spelers en andere perse niet. Ten eerste, is mijn observatie juist? Ten tweede, wat zijn de (mentale) effecten van die verschillende aanpakken? Is de ene methode beter dan de andere?

Het antwoord
De observatie is geheel correct. Coaches heb je net als gewone mensen in alle soorten en maten. Bij de een past het om zich wel in het sociale leven van een sporter te verdiepen, bij een ander in het geheel niet. Het effect van de aanpak is onmogelijk in algemene termen te voorspellen, omdat het ook sterk samenhangt met het karakter van de sporter. Vindt hij/zij interesse in de sociale omgeving prettig, of voelt hij/zij zich daar juist door gecontroleerd en minder vrij?

In algemene termen kun je wel stellen dat slimme sporters een coach waarderen die kwaliteiten heeft die ze zelf wat minder hebben. Twee perfectionisten scoren niet per definitie beter dan eentje. Een sporter die moeilijk kan relativeren heeft meer aan een coach die dat wel kan, dan aan eentje die alle twijfels enkel aanwakkert met nog meer eisen.

Wat ook van groot, en onderschat belang is, is de manier waarop: oprechtheid is het sterkste wapen van iedere coach, het opvoeren van toneelstukjes of het uitproberen van aangeleerde trucjes wordt bijna altijd feilloos herzien door de sporter, en het ondermijnt de autoriteit van de coach enorm.