door: Thomas van Zijl | 6 april 2017 

Wat in 2007 begon met de ambitie om de marathon van Rotterdam te lopen en wat media-aandacht is tien jaar later uitgegroeid tot een stichting die over heel het land actief is. Running Blind stelt blinden en slechtzienden in staat om samen met een buddy serieus werk te maken van hardlopen. John Stoop - samen met Arthur van Gils en Joan Titarsolej initiatiefnemer - wil aantonen dat er met de Rotterdamse mentaliteit van niet lullen maar poetsen meer kan dan de meeste mensen denken. 

Stoop wordt een dagje ouder, maar blijft fanatiek. Dat is nu eenmaal altijd zo geweest en was in 2007 zeker niet anders. Samen met zijn blinde geleidehond was hij in volle voorbereiding op de marathon, een project waar hij regelmatig over sprak met zijn internist bij Het Oogziekenhuis. Zij zag in Stoop met zijn niet aflatende enthousiasme een voorbeeld voor andere blinden en slechtzienden met loopambities. Met steun van het ziekenhuis zorgde ze er voor dat er wat publiciteit ontstond. 

“Goed voor mij en mooie reclame voor hun eigen belangrijke werk”, blikt Stoop terug. De marathon bleek geen einddoel maar een startpunt, want niet gek lang na het evenement kwam een groep slechtzienden en blinden op initiatief van het ziekenhuis bij elkaar om tot een passend vervolg te komen. Daar ontstond Running Blind. 

Matige motoriek
Voor die tijd waren er ook al mensen met slecht zicht die in hun vrije tijd veel liepen, maar het ontbrak aan structuur en goede training. “Hardlopen is voor mensen die blind of slechtziend zijn niet altijd een makkelijk opgave”, zegt Stoop. “Zeker als ze vanaf hun geboorte niet of nauwelijks zien heeft dat gevolgen voor de motoriek. Die is vaak matig.” 

Om die reden lopen de leden van Running Blind via een koordje samen met een buddy. En helaas, buddy’s zijn er niet in overvloed. De stichting redt het nu net, maar is eigenlijk permanent op zoek naar mensen die de slechtziende en blinde lopers kunnen begeleiden. Naast persoonlijke aandacht, vraagt die begeleiding om opperste concentratie en een goede conditie. Buddy’s moeten zeer nauwkeurig aangeven hoe de route verder gaat en de loper zo goed kennen dat zij precies weten wat iemand wel of niet ziet. 

Leden van Running Blind doen soms mee aan wedstrijden maar een wekelijkse training is de hoofdmoot. Stoop garandeert dat er bij elke afdeling een gediplomeerde trainer voor de groep staat. Waar en wanneer die groep samenkomt bepaalt de afdeling zelf. In sommige gevallen vormen ze een loopgroep bij een atletiekvereniging, anderen kiezen voor meer zelfstandigheid. 

Niveauverschillen
In totaal heeft Running Blind op dit moment meer dan honderd leden, maar daar zit nog groei in. Stoop rekende al eens uit dat het potentieel van blinde en slechtziende lopers rond de tweeduizend ligt. Het onderlinge niveauverschil is overigens aanzienlijk. Er zijn mensen die zonder problemen 16 kilometer per uur lopen, anderen doen het met de helft van die snelheid stukken rustiger aan. “Het is aan de trainers om ervoor te zorgen dat iedereen aan zijn trekken komt en dat er een goede match gemaakt wordt tussen lopers en buddy’s.” 

Running Blind groeide de afgelopen jaren uit tot een succes door de inzet van de oprichters, maar ook door steun van onder meer het Oogfonds en Blindenbelang Rotterdam. Hun financiële injectie zorgt ervoor dat deelnemers per jaar niet meer dan honderd euro hoeven te betalen. Ook de Atletiekunie draagt bij door financiering van de instructiefilmpjes op de site van Running Blind, bedoeld voor buddy’s en lopers. Of het nu gaat om het lopen van een goede bocht, het omgaan met obstakels of het deelnemen aan drukke wedstrijden; wie goed naar de filmpjes kijkt of luistert heeft direct een voorsprong. Stoop: 

“Blinden en slechtzienden kunnen meer dan ze zelf denken, maar dat vraagt soms wel om extra begeleiding, om het wegnemen van een drempel. Dat is precies wat wij doen door ze goed voorbereid en in een veilige omgeving te laten hardlopen.” 

Voor meer informatie: www.runningblind.nl