door: Marc Hoeben | 10 november 2016

Genoeg van het gedrang tussen al die duizenden hardlopers in het startvak bij de jaarlijkse marathons van Amsterdam en Rotterdam? Genoeg van het opgaan in de massa, het zoeken van een lekker spoortje in al dat geweld en het voelen van de ellebogen van alle anderen die de nerveuze jacht naar een nieuw persoonlijk record hebben ingezet? Misschien is dan trailrunning iets voor je, een combinatie van hardlopen en spoorzoeken, het liefst in de vrije natuur. Tom Wiggers, ex-topatleet, deed onlangs mee aan de Nederlandse kampioenschappen bij Schoorl en vond het een leuke ervaring. Ook al raakte hij de weg kwijt...

Dat was toch wel een dingetje, enkele weken geleden bij de NK trailrunning. Tom Wiggers heeft de komende tijd bij verjaardagen het een en ander uit te leggen. “Ach, ik kan er nu wel om lachen.” Met Zac Freudenburg was hij onlangs op weg om het recht van de sterkste te betwisten in de bossen en duinen bij Schoorl, nabij het Noord-Hollandse Bergen. “Na acht of negen kilometer kwamen we bij de drinkpost voor zeventien kilometer. Tsja, toen wisten we dus wel dat er iets niet goed zat. We hebben elkaar toen aangekeken en zijn maar lekker doorgelopen. Ik heb vervolgens gewoon geprobeerd er nog zo veel mogelijk van te genieten.”

Jeep stond in de weg
Wat hij wel betreurde: zijn ouders kwamen kijken en hadden positie gekozen bij het punt rond elf kilometer. “Ze hebben mij dus nooit voorbij zien komen.” Wiggers haalde met het avontuur ook de Volkskrant. “Grappig, ik heb het nu verschillende keren op het werk mogen vertellen, omdat ze mijn naam in de krant waren tegengekomen. En, ja, dan gaat het natuurlijk ook over de toedracht. Zo achteraf denk ik dat we op een punt naar links hadden gemoeten, maar dat een jeep van de boswachter precies voor het bordje met de bewegwijzering heeft gestaan.”

Naar schatting doen in Nederland inmiddels zo’n dertigduizend mensen af en toe aan trailrunning, dat al eerder populariteit genoot in de Alpenlanden en Noord-Amerika. Het gaat om het lopen op een zachte ondergrond, vaak heuvelop en vaak op smalle paadjes in de vrije natuur. Genieten is belangrijker dan het neerzetten van een snelle tijd. Back to basics. Zo moet het ook een beetje worden gezien. De route is redelijk summier bewegwijzerd, deelnemers kunnen deze wel vooraf downloaden en op een GPS-horloge zetten.

“Je kunt zeggen dat het een onderdeel van de sport is om goed te lopen,” zegt Wiggers, die nu Geordie Klein als winnaar gehuldigd zag worden. “Ik had natuurlijk de route kunnen downloaden. Maar ik heb het bewust niet gedaan en geen hardloophorloge gedragen. Ik ken de omgeving, dacht dat het wel zou lukken en wilde ook gewoon genieten van de natuur.”

Thuisgebied
De 29-jarige Wiggers groeide op in de omgeving van Schoorl. Dat was ook één van de redenen om mee te doen. “Ik zie het als mijn thuisgebied, ik ben er begonnen met hardlopen. Toen kwam dit voorbij, dat leek me hartstikke leuk. Het was voor mij ook wel een uitdaging vanwege de afstand. Ik was gewend aan het lopen van halve marathons en nu ging het om 37 kilometer. Dat scheelt echt een heel eind. Een beetje als voorbereiding had ik in Limburg al meegedaan aan de Sint Pieter Trail. Daar won ik en toen gold ik voor het NK meteen als favoriet. Ik dacht: lekker dan, ik wil gewoon lekker lopen en heb eigenlijk niet de ambitie om het nog als een vorm van topsport te zien.”

Die opmerking heeft een achtergrond. Lang liet Wiggers zich meezuigen door de wereld van topsport. “Ik ben dit jaar na de EK in juli met topsport gestopt. Maar als junior won ik al nationale titels, ik heb verschillende keren meegedaan aan EK’s voor junioren, ik was Europese subtop op de 10 kilometer en in maart ben ik nog Nederlands kampioen cross geworden. Na mijn studie geneeskunde ben ik één jaar fulltime atleet geweest. Ik zag dat altijd bij anderen, ik wilde weten hoe dat was en hoe het bij mij zou uitpakken. Maar ik kwam erachter dat het niet bij mij paste, het leven van één of twee keer per dag trainen en verder alleen rusten. Ik werd er onrustig van, ik had ook altijd hardlopen met mijn studie gecombineerd en op die manier was sport altijd een mooie uitlaatklep. Ik kwam tot de conclusie dat ik het beter kon blijven combineren.”

Maatschappelijke loopbaan
Wiggers bleef aan topsport doen, maar hakte toen de knoop in het voordeel van zijn maatschappelijke loopbaan door. Hij ging per 1 mei dit jaar werken op de afdeling cardiologie van het Haaglanden Medisch Centrum, om nog beter in aanmerking te komen voor de specialisatie sportarts. Inmiddels heeft hij te horen gekregen dat hij in januari kan starten met die specialisatie en aan de slag gaat bij onder andere de topsportpoli van het AMC.

“Het is wat mij betreft mooi geweest met de topsport. Ik voelde dat ik niet meer echt de drive had om er alles uit te halen. Dan is het beter om te stoppen. Afgelopen zomer heb ik bij de EK in Amsterdam meegedaan aan de halve marathon. Ik werd 36ste. Dat was een mooie afsluiting.”

Geen bondscoachschap
Maar stoppen met topsport is één, stoppen met hardlopen iets totaal anders. Hij blijft lopen, als ontspanning, om fit te blijven. “Zo zag ik mijn deelname aan de NK trailrunning ook. Maar ook daarin is er dus een nationale ploeg en een bondscoach. Ik werd al benaderd met de vraag of ik interesse had. Volgend jaar is er een WK. Maar, nee, dat zie ik toch niet zitten. Wat dat betreft is het mooi geweest. Maar ik zal zeker in de toekomst nog wel een keer een trailrun lopen.”

Of hij de sport groot ziet worden, als een soort tegenreactie op de massale hardloopevenementen? “Ik weet het niet. Je loopt hier natuurlijk snel tegen beperkingen aan. Je kunt het niet voor grote aantallen organiseren, want dan is de lol er ook snel af. En op die paadjes is het ook eerder dringen geblazen. Ik ben erg benieuwd of organisaties in de toekomst een stop gaan zetten op de hoeveelheid deelnemers.”

Voor meer informatie: trail-running.eu. Vorig jaar verscheen er een boek van de hand van Tom Wiggers: 'Doe-het-zelf gezond | De praktische leidraad voor een gezonde en bewuste leefstijl'