door: Marc Hoeben | 13 oktober 2016

Lutger Brenninkmeijer kun je een man met een missie noemen. Zes jaar geleden ging hij al eens voor een hockeyproject naar Zambia. Dit keer brengt het avontuur onder de noemer ‘Intercambio Con Cuba’ hem vanaf half november voor een paar weken in Cuba, waar de sport nog in de kinderschoenen staat en een zet in de rug kan gebruiken.

Veel is nog onduidelijk aan de trip, zegt Brenninkmeijer. “Het is de bedoeling om op 17 november te vertrekken. Maar over mijn programma weet ik nog niet alles. Het gaat er toch heel anders aan toe in een land als Cuba. Ik zal in elk geval een tijd doorbrengen in de steden Havana en Santiago de Cuba. Daar zitten de twee hockeycentra, voor zover je daarvan kunt spreken. De Cubaanse hockeybond wil dat ik meer plaatsen aandoe, maar vooralsnog is daar door de nationale overheid geen toestemming voor gegeven.”

Communisme
Cuba is natuurlijk bekend van het strikte communisme onder president Fidel Castro. Decennia lang was het voor een belangrijk deel afgesneden van de rest van de wereld, de laatste jaren lijken de teugels wat te worden losgelaten en ontstaat er iets van nieuwe vrijheid.

Maar de armoede is nog groot en de achterstand op vele gebieden al evenzeer. Brenninkmeijer heeft bij eerdere missies in Botswana en Zambia vaker met dat bijltje gehakt. Het idee om ‘iets’ in ontwikkelingslanden met hockey te doen ontstond lang geleden vanuit zijn bezigheden als initiator en competitieleider van de Interregional Challenge Cup (ICC) en als eigenaar van het adviesbureau LiBeR voor onder andere profilering en het begeleiden van veranderingstrajecten bij sportclubs en bedrijven.

“Ruim twintig jaar geleden begon het allemaal met de ICC als evenement voor de topjeugd. In Nederland hebben we vooral kinderen die gewend zijn aan een hoge standaard. Het idee was om leeftijdsgenoten die veel minder bevoorrecht zijn te helpen zich te ontwikkelen. Elk lustrum doen we op die manier iets voor de samenleving, het eerste project was in Botswana.”

Sports for Hope
Het laatste project was eind 2010 in Zambia, bij het nationale olympisch centrum. Het viel officieel onder het 'Sports for Hope'-programma van het IOC. Een heleboel mooie woorden, weet Brenninkmeijer, voor eigenlijk betrekkelijk weinig.

“Wij adopteren zo’n project. Het is de bedoeling om de mensen daar te helpen bij de ontwikkeling van de sport maar ook met onderwijs en seksuele voorlichting. Ik richt me dan in eerste instantie op de bond en daarna op de trainers en coaches. Daarnaast geef ik ook clinics aan de jeugd. Je moet je bij zo’n bond niet te veel voorstellen, dat was in Zambia ook zo. In dat stadion, dat voor verschillende sporten werd gebruikt, zaten wat kamertjes. In één van die kamertjes zat dan de hockeybond. Twee bureautjes en een tafel, meer was het niet. Als je mazzel had, was er af en toe internet. Dat zal in Cuba niet veel anders zijn. Daar bestaat de bond volgens mij uit één persoon. Er ligt één hockeyveld. Dat is tot de draad versleten, het is eerder zwart dan groen.”

Familietip
Brenninkmeijer werd deze keer getipt door Judith Frankenhuis, een oud-speelster van Hockeyclub Amsterdam, de club waar hij als Technisch Manager en Commercieel Manager actief was. De tip leidde tot een samenwerking, want Frankenhuis en Brenninkmeijer doen samen de coördinatie van het project. “Zij heeft een Cubaanse vriend en bezoekt daar regelmatig haar schoonfamilie. De buurman van haar schoonfamilie bleek de trainer van het nationale team te zijn. En toen is de bal snel gaan rollen. Cuba telt tweeduizend hockeyers, nog minder dan een club als Amsterdam aan leden heeft. Dus zie hockey op Cuba als een paar kleine clubs bij elkaar. Meer is het niet.”

Net als in Zambia bestaat op Cuba een groot gebrek aan materiaal en kennis. Richting Afrika werd destijds een zeecontainer vol tweedehands spullen – verzameld door de 32 teams die deelnemen aan de ICC - verscheept, nu is dat niet anders.

“Met dank aan de deelnemende clubs en diverse leveranciers hebben we weer een zeecontainer kunnen vullen. Transporteur Nirint neemt het vervoer gratis voor zijn rekening. Dat bedrijf helpt ook Feyenoord bij uitwisselingen met Cuba. Het was onbekend met hockey, en is enthousiast geworden voor onze passie voor de sport.”

Budget van drieduizend euro
De container gaat deze maand richting Cuba. Voor het totale project (naast alle materiële giften), vertelt Brenninkmeijer, is het bescheiden bedrag van drieduizend euro beschikbaar. “Daar gaat dus wel geld en heel veel tijd van mezelf bij. Maar ik lever liever op deze manier een bijdrage dan - met alle respect - het kopen van een lot voor een goed doel.” Het project wordt geheel privaat gefinancierd. “De Internationale Hockey Federatie had vroeger nog wel een potje voor dit soort dingen, maar dat bestaat door de crisis inmiddels ook niet meer. De KNHB steunt wel van harte dit initiatief en helpt ons daar waar mogelijk.”

Op de missie naar Zambia kijkt hij nu nog met tevredenheid terug. “Kijk, wij willen in zo’n land iets opstarten. Maar we willen het niet onderhouden. Dan moet je te veel ballen in de lucht houden en dat is geen doen voor een beperkte groep vrijwilligers zoals wij. Andere mensen moet het oppikken en ermee doorgaan, in wat voor vorm dan ook. Dat is in Zambia gelukt, met de stichting Kadish van onder andere studenten van de Academie van Lichamelijke Opvoeding. Kadish betekent trouwens kommetje, de voedingsbodem zeg maar voor iedere Zambiaan.”

Geen theaterstukje
Brenninkmeijer hoopt dat eenzelfde follow-up op Cuba gaat plaatsvinden, al heeft hij daar nog geen uitzicht op. “Helaas zit de wereld soms een beetje oneerlijk in elkaar. Veel is politiek en veel organisaties hebben geld, maar besteden het op een heel andere manier. Als ik geld ophaal, doe ik dat niet voor mezelf. Ik heb heel veel moeten leuren en sjorren aan mensen om dingen voor elkaar te krijgen. Zelf zie ik het zo: bij alles wat ik doe, vind ik het leuk om mensen te inspireren en te ontwikkelen. Als ik iets doe, doe ik het helemaal. Zo wil ik straks het liefst ook niet Cuba als een theaterstukje aan me voorbij zien trekken en probeer ik zo veel mogelijk onderdeel van het land te worden.”

Voor meer informatie: Lutger Brenninkmeijer (lutger@liberabc.nl) en/of kijk op www.icctoernooi.nl