door: Theo van de Rijt

Ik feliciteer Jan Janssens graag met de geboorte van NL Sportclub. Ik ondersteun van harte het belang van deze organisatie, omdat de koepel van de georganiseerde sport NOC*NSF inderdaad de handen vol heeft aan het behartigen van de eigen leden, de sportbonden. Die laatsten slaan steeds harder met de vuist op tafel en willen vooral zelf eerst bediend worden. Tijd dus om de belangen van bond en vereniging meer in evenwicht te brengen. NL Sportclub kan deze rol prima vervullen.

Uitstekend initiatief ook van NL Sportclub om meteen een brandbrief te sturen naar de minister van VWS, de Tweede Kamer en NOC*NSF; de door de regering aangekondigde verhogingen van de energiebelasting en het lage btw-tarief zullen inderdaad voor verenigingen jaarlijks toenemende extra lasten met zich mee brengen.

Ander probleem
Langs deze weg wil ik echter aandacht vragen voor een ander probleem: dat van de ondersteuning van de sportverenigingen. Ooit kenden we het STK-beleid waar de georganiseerde sport - van bond tot vereniging - destijds laaiend enthousiast over was. Totdat deze maatregel de nek werd omgedraaid ten tijde van de decentralisatie (Welzijnswet). Met de komst van de Sportimpuls en de combinatiefunctionaris was er weer hoop: een dubbelslag met meer vakleerkrachten onderwijs, die tevens de sportverenigingen konden ondersteunen en sport en onderwijs verbinden. 

Inmiddels is de buurtsportcoach daar min of meer voor in de plaats gekomen. De buurtsportcoach is echter vooral een uitvoerder van gemeentelijk beleid in relatie tot sociaal-domein- en welzijnsbeleid waarbinnen sport als middel wordt ingezet. Het gevolg daarvan is dat de ondersteuning van de sportvereniging om zelf maatschappelijke taken op zich te nemen in het gedrang is gekomen. 

Meer mensen in beweging
Buurtsportcoaches - vaak aangehaakt bij lokale uitvoerders van het gemeentelijke sportbeleid - hebben te veel de neiging los van de sportverenigingen eigen initiatieven op te starten om meer mensen in beweging te krijgen. Er verschijnen talloze positieve rapporten over deze initiatieven. Overigens worden die nergens ondersteund met concrete cijfers over een toegenomen deelname aan sport en bewegen. 

Dat zou nog niet zo erg zijn, als er maar wordt ingespeeld op daadwerkelijke behoeften. Maar er wordt er teveel aan voorbij gegaan dat sportverenigingen niet achtergebleven zijn. Zij spelen eveneens steeds beter in op deze ontwikkelingen en kunnen een belangrijke rol vervullen binnen het sociaal-domein- en preventiebeleid. 

Tijd voor verenigingssportcoaches
Het is tijd voor verenigingssportcoaches, maar dan wel met een structureel aanbod en met gecertificeerd kader. Te denken valt aan een specifiek sportaanbod voor ouderen om langer fit te blijven en om vereenzaming tegen te gaan. Of een specifiek aanbod voor jongeren om overgewicht tegen te gaan in combinatie met voorlichting over gezonde voeding.

Wat mij betreft is het dan ook tijd voor de introductie van verenigingssportcoaches: functionarissen die - in samenwerking met gemeente, onderwijs en relevante samenwerkingspartijen binnen met name het preventiebeleid - daadwerkelijk verenigingen ondersteunen om sport als middel vorm te geven. Zij kunnen vanuit een ‘pool’ worden ingezet voor meerdere sportverenigingen (open sportclubs), al dan niet gevestigd op een open sportpark.

Theo van de Rijt was van 1981 tot 2006 directeur van de Interprovinciale Organisatie Sport en is bijzonder betrokken bij de schaatssport. Hij was bijna 25 jaar voorzitter van de Edese IJsvereniging (EIJV). Onder zijn leiding werd in 1999 de combibaan (schaats- en skeelerbaan) gerealiseerd en werd de EIJV geprofessionaliseerd. Hij is landelijk bestuurder van de KNSB. Ook was Van de Rijt 9 jaar secretaris van de Stichting IJsbaan Wageningse Berg en is hij voorzitter van het Platform Peppelensteeg, voorzitter van de Stichting SportCombi Project en was hij lid van het bestuur van Sportservice Ede. In 2014 was hij mede-oprichter van Sportforum Ede waarvan hij momenteel vice-voorzitter is. Voor meer informatie: thvdrijt@gmail.com