Het boek
‘Ondernemen in de sport. Verhalen van pioniers en vernieuwers’ bevat 32 biografische vertellingen van ondernemers in de sport. Ze zijn afkomstig uit de meest uiteenlopende hoeken en niches van de sportmarkt. Van fitnessondernemer en zwembadenexploitant tot touroperator van sportreizen, van sportschoenenfabrikant en spelersmakelaar tot sportapp-ontwikkelaar.
Sport Knowhow XL geeft een inkijkje in het boek door een aantal van de verhalen in samenvatting te publiceren. Aan bod komen ‘de startende ondernemer’, ‘de groeiende ondernemer’, ‘de ondernemer die tegen problemen aanloopt’, ‘de succesvolle ondernemer op zoek naar nieuwe uitdagingen’ en 'de ondernemers die droomden van een carrière in de sport'.
'De ondernemers die droomden van een carrière in de sport' | Patrick Wouters van den Oudenweijer & Bob van Oosterhout
Veel ondernemers in de sport hebben een achtergrond in de sport. Ze hebben zelf veel en fanatiek gesport, soms zelfs op het hoogste niveau. Voor hen was een zakelijke carrière in de sportwereld een logisch vervolg op vele jaren van actieve sportbeoefening. In de vijfde aflevering van 'Ondernemen in de sport' niet één maar twee ondernemers die opmerkelijke overeenkomsten laten zien. Het zijn twee sportmarketeers die droomden van een carrière in de NBA: Patrick Wouters van den Oudenweijer en Bob van Oosterhout. Zij waren beiden zeer verdienstelijke basketballers maar kwamen net iets tekort om in die sport de top te halen. Nu excelleren ze op het gebied van sportmarketing en zijn zij met hun House of Sport respectievelijk Triple Double toonaangevend op het snijvlak van sport, commercie en communicatie. Zij vertellen over de overstap van sport naar marketing en hun beginjaren in het vak.
Patrick Wouters van den Oudenweijer, nu directeur van House of Sports
“Bij piratenzender Radio Keizerstad in Nijmegen ben ik ooit begonnen als zeventienjarige medewerker van een sportprogramma. Ook schreef ik voor de Arnhemse Courant over basketbal. In eerste instantie over de wedstrijden die we zelf speelden, later zat ik elke zondag op de redactie om alle basketbalverslagen te schrijven. Mijn eerste verslag bestond uit tien regels; ik had er een halve dag over gedaan. Sport was toen al mijn passie. Ik coachte ook jarenlang basketbalteams, van jeugdteams tot eredivisie. Ik kende de wereld van de topsport van binnenuit. Mijn vader was springruiter van beroep, op het hoogste niveau. Zelf heb ik intensief gebasketbald. Ik was best getalenteerd, maar als het erop aankwam, was ik een van de laatsten die afviel. Het was steeds net-niet, maar ik kon daar goed mee leven. Ik had niet het fysiek van een topsporter, maar ik spreek wel hun taal.”
“Tijdens mijn studie HEAO Commerciële Economie liep ik stage bij Bolletje – van de beschuitjes – en ik studeerde er ook af. Mijn opdracht was het ontwikkelen van een product voor het kerstpakket. Bolletje had in die tijd kaasdomino’s, waar ik een luxueuze verpakking voor gemaakt heb. Als je de kaasdomino’s op had, kon je de verpakking helemaal uit elkaar scheuren en er vervolgens domino mee spelen. Dat werd een big hit. Bij het afstuderen moest ik het succes van mijn opdracht onderbouwen. Ik liet de factuur zien en dacht: ‘Mooier kun je het niet hebben’. Ik weet het niet meer precies, ik durf daar mijn handtekening niet onder te zetten, maar volgens mij had het een waarde van twee ton in guldens. Voor mijn scriptie kreeg ik een 10.”
“Na mijn stage heb ik er nog een half jaar gewerkt. De commercieel directeur wist dat ik de hele dag met basketbal bezig was en had snel door dat ik geen vijf jaar bij Bolletje zou werken. Dat had hij goed gezien. Op een dag gooide hij een tijdschrift op mijn bureau met een artikel over Maarten de Vos, een van de grondleggers van de sportmarketing. ‘Hier, dit is wat jij moet doen’, zei hij. Hij heeft een voorspellende gave gehad.”
“Deze commercieel directeur zorgde er ook voor dat ik in contact kwam met Rintje Ritsma, de schaatser met wie het voor mij allemaal begon. De directeur gaf me de opdracht om te regelen dat Bolletje in contact zou komen met Rintje Ritsma en Falko Zandstra. Daar ben ik in gedoken en zo ben ik Rintje tegen het lijf gelopen. Het is een aaneenschakeling van toeval geweest.”
“Dat artikel over Maarten de Vos had me zo aangesproken dat ik een brief schreef naar zijn bureau, Top Sports Group. Ik mocht op gesprek komen en kon snel beginnen. Van Top Sports Group was Inter Football toen de bekendste tak, omdat zij het meest in de publiciteit kwamen. Ik heb er ruim tien jaar gewerkt en in 1998 kwam ik in de directie van het bedrijf. Maar na tien jaar had ik ook de behoefte om het op mijn eigen manier aan te pakken. Het was een natuurlijk proces, er schuilt denk ik wel een echte ondernemer in mij. Ik heb bij Top Sports Group veel geleerd, maar ik heb ook dingen gezien waarvan ik wist dat ik het anders zou doen. Dat krijg je alleen voor elkaar als je het helemaal op je eigen manier mag en kan doen. Het ging niet over geld, maar meer over veranderingen die te maken hadden met personeel en sfeer. Dat knaagde aan me, en dus ben ik in februari 2002 voor mezelf begonnen.”
Bob van Oosterhout, nu directeur van Triple Double:
“In 1988 speelde ik op een basketbalkamp in Papendal. Daar speelde ik de sterren van de hemel en ik werd gekozen tot beste aanvaller, beste balhandle en most valuable player. Daar kwam ook wel een beetje mazzel bij kijken, dat zeg ik er eerlijk bij. Het was een juniorentoernooi en er waren Amerikaanse coaches aanwezig. Een van die coaches nodigde me uit om een jaar in Kansas City te gaan spelen. Ik ben direct na mijn VWO in Deurne naar Kansas gegaan. Fantastisch, het was een combinatie van sport en school, maar dat laatste stelde daar echt geen drol voor, zeker niet als je in Nederland VWO had gedaan.”
“Ik zat in Kansas bij een gastgezin en dat was in het begin best even moeilijk. Ik herinner me mijn eerste avond daar nog wel; zat ik alleen op mijn bedje in een donker huis naar buiten te staren. Toen heb ik me wel even afgevraagd waar ik in godsnaam mee bezig was, zo aan de andere kant van de wereld. Maar ik heb er geweldig van genoten. Ik ben nog steeds een enorme Amerikanofiel. Het is een geweldig land, hun omgang met sport en hun omgang met marketing, dat heeft mij wel gevormd. Ik ben op veel fronten ook veramerikaanst. Nog altijd ga ik een paar keer per jaar naar Amerika en ik volg er alle sport. Ik kan intens genieten van de Amerikaanse kijk op het leven.”
“Terug in Nederland heb ik getwijfeld over mijn studiekeuze. Ik heb nog archeoloog willen worden en ik wilde culturele antropologie studeren, maar uiteindelijk werd het Internationale Communicatie. (…)
Basketbal is altijd mijn passie geweest, al vanaf mijn achtste jaar droomde ik van de NBA. Ik was er maniakaal mee bezig. Fanatiek trainen, duizenden series schoten om beter te worden. In Amerika kwam ik erachter dat ik wel een leuke speler was, maar niet exceptioneel. Ik had bovendien een handicap waar ik niet op kon trainen: ik was 1,80 meter en in Amerika speelden op mijn positie gasten van 1,95 meter. Daar kon ik niet tegen concurreren.”
“Toen ik terugkwam in Nederland ben ik doorgegaan in het basketball, als speler en als trainer. Altijd heel gedreven. Ik haalde mijn trainerslicenties en ik ging me steeds meer bemoeien met de organisatie van de club. Ik werd technisch manager, voorzitter van alles door elkaar. Dat begon allemaal op amateurniveau en op een gegeven moment werd ik benaderd door Den Bosch, of ik fulltime professioneel manager wilde worden. Dat heb ik gedaan en daarmee was ik in 1993 de eerste fulltime manager in het Nederlandse basketbal.”
“Ik heb er mijn eigen baan gecreëerd. De bestuursleden waren doordeweeks gewoon aan het werk en de enige vraag die ik kreeg was: ‘Bob, we moeten poen hebben, anders gaat volgende maand de stekker eruit.’ Ik ben er verschrikkelijk naïef ingestapt. Ik dacht dat iedereen blij was met mijn komst, maar dat lag heel anders. Toen ik werd aangenomen, werden er drie professionele spelers weggestuurd vanwege geldgebrek. Ondertussen werd er een jongen van 23 aangesteld die in een autootje van de club rondreed. Het was maar goed dat ik dat allemaal niet in de gaten had, ik was zo blij dat ik bij mijn jeugdliefde aan de slag kon. In de tijd van Nashua Den Bosch had ik er als jongetje op de tribune gezeten. Gelukkig heb ik de scepsis snel weg kunnen nemen door geld binnen te halen en dat was heel zichtbaar. Er kwamen nieuwe reclameborden, er kwam een nieuwe hoofdsponsor, er gebeurde van alles in de Maaspoort.”
“Bij Den Bosch heb ik enorm veel geleerd, maar na drieënhalf jaar was het klaar. Ik had het gevoel dat ik alles wel had gezien. We waren drie keer kampioen van Nederland geweest, ik had nieuwe hoofdsponsors binnengebracht, het werd een beetje routine. Via Nike en Libertel kreeg ik de vraag of ik niet eens wat in het voetbal en het schaatsen wilde doen en vervolgens heb ik de voorzitter gezegd dat ik er bij Den Bosch mee zou stoppen. Toen stelde de voorzitter voor dat ik mijn eigen bureau zou beginnen en dat Den Bosch mij voor tweeënhalve dag in de week zou inhuren.”
“Zo is Triple Double ontstaan, met een kantoor aan huis. Ik had een zolderkamertje ingericht met een computer en een faxmachine. De vaste inkomsten van Den Bosch vormden een mooie basis, maar binnen drie maanden was het zo druk met andere opdrachten dat ik gestopt ben met Den Bosch. Ik merkte dat mijn focus niet meer bij het basketbal lag.”
De bundel Ondernemen in de sport; verhalen van pioniers en vernieuwers is samengesteld en geredigeerd door Jan Janssens, Jan Luitzen en Rem Pronk. Zij zijn respectievelijk als lector en docenten verbonden aan de opleiding Sport, Management en Ondernemen van de Hogeschool van Amsterdam. Het boek is in eigen beheer uitgegeven, bij Janssens’ onderneming Chionis in ’s-Hertogenbosch. Het boek telt 240 pagina’s, is geheel in full colour vormgegeven, genaaid, hardcover en voorzien van een leeslintje. De winkelprijs van het boek bedraagt € 34,95. ISBN 978-90-819028-0-9.